Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Dominik Gajewski (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 139/19 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 29 listopada 2018 r. nr 2401-IEW2.4126.2.2018.10 UNP: 2401-18-200980 w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J.S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 139/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę J.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 29 listopada 2018 r. nr 2401-IEW2.4126.2.2018.10 UNP: 2401-18-200980 w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej z tytułu podatku od gier.
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł skarżący, w której na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: "p.p.s.a.") zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego:
- art. 10, art. 11 ust. 1 i 2, art. 21 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, które obowiązywały do 31.12.2015 r., art. 10, art. 11 ust. 1, la, 2, 5 i 6, art. 21 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe, które obowiązują od 1.01.2016 r., w zw. z art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) oraz art. 120 O.p. w kontekście art. 22 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015. 1649) oraz art. 417 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (t.j. Dz.U. 2017. 1508 z późn. zm.), poprzez błędne uznanie przez Sąd za zgodne z prawem zastosowanie względem Skarżącego przepisów ustawy, które obowiązywały w dacie powstania zaległości podatkowych Spółki, za które orzeczono jego solidarną odpowiedzialność, mniej korzystnych dla Skarżącego niż przepisy aktualne na dzień wszczęcia postępowania o orzeczenie odpowiedzialności solidarnej, jego prowadzenia i wydania decyzji w obu instancjach, podczas gdy prawidłowe stosowanie wskazanych przepisów, zwłaszcza w świetle art. 7 Konstytucji RP, winno prowadzić do uchylenia decyzji na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. oraz art. 151 p.p.s.a., wskutek konieczności zastosowania przez organy obu instancji przepisów aktualnych dla momentu powstania u Skarżącego na podstawie art. 116 O.p. obowiązku solidarnego, wespół ze Spółką, gdyż odpowiedzialność jednostki obciążanej obowiązkiem solidarnym ze Spółką, stanowi niezależny i nowy względem odpowiedzialności Spółki obowiązek publicznoprawny jednostki, której sytuacja prawna musi być kształtowana wyłącznie przez przepisy nowe, aktualne dla jej nowo kształtowanej sytuacji prawnej;
- art. 116 § 1 pkt 1 lit b) O.p. w zw. z art. 10, art. 11 ust. 1 i 2, art. 21 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, obowiązującymi do 31.12.2015 r., poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, że wykładnia art. 116 O.p. została prawidłowo przez organy przeprowadzona i powinna przebiegać w oparciu o uregulowania ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze sprzed nowelizacji, a więc sprzed 1 stycznia 2016 r., podczas gdy wykładnia ta powinna być przeprowadzona w oparciu o przepisy art. 10, art. 11 ust. 1, a , 2, 5 i 6, art. 21 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe, które obowiązują od 1 stycznia 2016 r., albowiem podstawową zasadą jest stosowanie prawa nowego, nadto zaś art. 116 O.p. jako przepis kreujący wyjątek od normalnego braku odpowiedzialności solidarnej Zarządu za zobowiązania (wszelkie - w tym podatkowe) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być interpretowany rozszerzająco, z pominięciem istoty oraz czasu powstania obowiązku, który kreuje - w dacie decyzji.