Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 849/18 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2018 r. nr 0201-IEW1.4120.5.2018.DT w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) uchyla zaskarżony wyrok, 2) oddala skargę w całości, 3) zasądza od J. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 610 (słownie: sześćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 20 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 849/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi J. K. (dalej: Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: Dyrektor) z 27 czerwca 2018 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności podatkowej jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. wraz z odsetkami za zwłokę oraz koszty postępowania egzekucyjnego, uchylił zaskarżoną decyzję.
Z przedstawionego przez WSA we Wrocławiu stanu sprawy wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w J., ponownie rozpoznając sprawę, decyzją z 12 marca 2018 r. orzekł o solidarnej z "T." Sp. z o.o. w J. (dalej: Spółka) odpowiedzialności podatkowej Skarżącego jako osoby trzeciej. Decyzja ta utrzymana została w mocy decyzją Dyrektora z 27 czerwca 2018 r., który nie dopatrzył się przedawnienia zobowiązania podatkowego za które odpowiedzialność ponosi Skarżący. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, Skarżący pełnił funkcję członka zarządu w dacie upływu terminu płatności przedmiotowych zobowiązań podatkowych. W kwestii bezskuteczności egzekucji wobec Spółki Dyrektor wskazał na postanowienie z 29 grudnia 2017 r. o umorzeniu prowadzonego wobec jej majątku postępowania egzekucyjnego, które nie doprowadziło do wyegzekwowania dochodzonych należności. W opinii Dyrektora, pomimo obowiązku, Skarżący nie zgłosił we właściwym czasie wniosku o upadłość Spółki, a nie zachodzą przy tym okoliczności wskazujące na brak winy w tym względzie. Wskazując na art. 21 ust. 1, art. 10 i art. 11 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1361 ze zm. - dalej: u.p.u.n.) Dyrektor poddał analizie dokumenty zebrane w toku postępowania (postanowienie Sądu Rejonowego z 18 marca 2015 r. oddalające wniosek o ogłoszenie upadłości, ustalenia dotyczące układu ratalnego, tytuły wykonawcze) ustalając, że okoliczności uzasadniające upadłość wystąpiły najpóźniej w lutym 2014r., a więc po upływie terminu płatności drugiej z najstarszych zaległości podatkowych Spółki. Z uwagi na fakt, że w sprawie o ogłoszenie upadłości przedmiotowy wniosek został przez Spółkę zgłoszony, nie można mówić o zaistnieniu przesłanki braku winy członka zarządu w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki lub o wszczęcie postępowania zapobiegającego upadłości (postępowania układowego). W stanie faktycznym sprawy kwestię winy Skarżącego rozpatrywać należy zatem nie przez pryzmat wystąpienia czy też braku wystąpienia z takim wnioskiem, lecz przez pryzmat czasu w jakim to uczyniono a w rozpatrywanym przypadku był on dalece spóźniony. Zdaniem Dyrektora Skarżący nie wskazał również mienia Spółki, z którego egzekucja umożliwiałaby zaspokojenie jej zaległości podatkowych w znacznej części.
Skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na powyższą decyzję, domagając się uchylenia w całości decyzji organów obydwu instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: