Sprawa ze skargi na decyzję Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości (..) w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku NSA w Warszawie II SA 958/93~ oddala rewizję nadzwyczajną.
Tezy

1. Z przepisu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ nie wynika, iż nakłada on na sąd obowiązek zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności aktu ustawowego z Konstytucją albo innego aktu normatywnego z Konstytucją lub aktem ustawowym.

2. Przepis art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, przewidujący możliwość rozwiązania stosunku pracy z mianowania z kobietą, która osiągnęła 60 lat życia, nie jest sprzeczny z zasadą równego traktowania kobiet i mężczyzn.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości (..) w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 1993 r. II SA 958/93

oddala rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie strona 1/9

Dyrektor Biura Kadr i Organizacji Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości, działając z upoważnienia Prezesa tego Komitetu, decyzją z dnia 9 grudnia 1992 r. na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ rozwiązał stosunek pracy w Wandą P. z dniem 31 marca 1993 r. za uprzednim 3-miesięcznym wypowiedzeniem z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11 marca 1993 r., (...), decyzję tę uchylił uznając, że podjęcie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy za wypowiedzeniem przed osiągnięciem przez zainteresowaną wieku emerytalnego i przed nabyciem prawa do emerytury /skarżąca osiągnęła wiek emerytalny dopiero 15 marca 1993 r./ nastąpiło z obrazą prawa materialnego.

W dniu 17 marca 1993 r. Dyrektor Biura Kadr i Organizacji PKNMiJ, działając z upoważnienia Prezesa tegoż Komitetu, powołując się na art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy o pracownikach urzędów państwowych, podjął decyzję o rozwiązaniu z głównym specjalistą Wandą P. stosunku pracy z dniem 30 czerwca 1993 r. za uprzednim wypowiedzeniem.

Wanda P. zaskarżyła tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego podnosząc w uzasadnieniu - podobnie jak w sprawie zakończonej powołanym wcześniej wyrokiem NSA w Warszawie - że art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy o pracownikach urzędów państwowych jest niezgodny z przepisami konstytucyjnymi dotyczącymi praw obywateli, a w szczególności z przepisami o równouprawnieniu kobiet oraz z ratyfikowanymi przez Polskę aktami prawa międzynarodowego, a w szczególności z art. 2 ust. 1 i 2 oraz z art. 6 i art. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych, a także z art. art. 1, art. 2, art. 3 i art. 11 Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet.

Skarżąca powołała się ponadto na dyrektywę nr 378 Rady Wspólnot Europejskich z dnia 24 lipca 1986 r. w sprawie zastosowania zasady równego taktowania mężczyzn i kobiet w zakresie pracy zawodowej i bezpieczeństwa socjalnego, a zwłaszcza na art. 6 ust. 1 lit. f tejże dyrektywy stwierdzający, że zróżnicowanie wieku emerytalnego mężczyzn i kobiet jest sprzeczne z zasadą równego traktowania obu płci.

Skarżąca wnosiła o zawieszenie postępowania przed NSA do czasu ustosunkowania się przez Trybunał Konstytucyjny do jej prośby o podjęcie inicjatywy własnej w sprawie zbadania zgodności art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy o pracownikach urzędów państwowych z Konstytucją RP oraz z powołanymi wyżej normami prawa międzynarodowego. W piśmie procesowym stanowiącym uzupełnienie skargi skarżąca zwróciła także uwagę na błędne określenie w kwestionowanej przez nią decyzji stanowiska, jakie zajmowała w PKNMiJ. Było to bowiem stanowisko głównego metrologa, a nie głównego specjalisty.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 czerwca 1993 r., (...), oddalił skargę Wandy P. Sąd ten stwierdził, że z załączonych do akt sprawy odpisów pisma Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 9 lutego 1993 r. i z dnia 29 marca 1993 r. wynika, że w opisywanej przez skarżącą sytuacji prawnej Rzecznik Praw Obywatelskich nie traktuje ustawowego zróżnicowania wieku emerytalnego jako dyskryminacji kobiet i w związku z tym odmówił wystawienia do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją przedmiotowego art. 13 ust. 1 pkt 5. Wprawdzie zainteresowana w dniu 8 marca 1993 r. zwróciła się do Trybunału Konstytucyjnego o podjęcie odpowiedniego postępowania z urzędu o stwierdzenie zgodności przedmiotowego przepisu z normami konstytucyjnymi, lecz brak jest dowodu, aby Trybunał Konstytucyjny takie postępowanie podjął. W związku z tym brak było podstawy do zawieszenia postępowania przed NSA. W myśl art. 177 par. 1 pkt 1 Kpc w związku z art. 211 Kpa zawieszenie postępowania sądowego mogłoby by mieć miejsce tylko wtedy, gdyby postępowanie dotyczące rozstrzygnięcia kwestii prejudycjalnej było w toku.

Strona 1/9