1. Termin "obłożna choroba" nie oznacza choroby powodującej konieczność nieustannego przebywania w łóżku, lecz taką chorobę, która powoduje istotne i trwałe zakłócenie warunków codziennej egzystencji chorego, wymaga otoczenia go stałą opieką i lekarską kontrolą.
2. Opóźnianie wydania przez organ administracji formalnej decyzji, która może być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, powinno być rozumiane jako faktyczne pozbawienie obywatela prawa do sądu, uzasadnia przeto zastosowanie art. 421 par. 2 Kpc.
3. Prawo do sądu jest fundamentalnym prawem obywatelskim w Rzeczypospolitej Polskiej, a jego naruszenie może i powinno być identyfikowane z naruszeniem interesu Rzeczypospolitej Polskiej.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 1991 r. II SA 709/91
uchyla zaskarżony wyrok i decyzję Ministra (...).
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł w dniu 21 października 1992 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 1991 r. (...) ze skargi Leonarda M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 24 czerwca 1991 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku pracy.
Zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił rażące naruszenie prawa i interesu Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności art. 18 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej /Dz.U. nr 38 poz. 181 ze zm./ i art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa.
Na podstawie art. 422 par. 1 Kpc w zw. z art. 211 Kpa Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł zatem o uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 24 czerwca 1991 r. i przekazanie sprawy temu Ministrowi w celu wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w S. nr (...) z dnia 21 września 1988 r.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Skarżący - długoletni funkcjonariusz MO - w czasie wykonywania obowiązków służbowych w dniu 4 lipca 1988 r. uległ zawałowi serca, który został uznany za wypadek przy pracy w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Suwałkach. W sprawie bezsporne jest także, że skarżący zgłosił się dnia 6 lipca 1988 r. do szpitala i przebywał tam do dnia 26 lipca 1988 r., a następnie korzystał z poszpitalnych zwolnień lekarskich, dopuszczających możliwość chodzenia; leczony był nadal z powodu tegoż zawału serca. Komisja uznała u skarżącego 75 proc. trwałej utraty zdrowia. W dacie podjęcia decyzji o rozwiązaniu stosunku służbowego /dnia 21 września 1988 r./ i w dacie rozwiązania tego stosunku /dnia 30 września 1988 r./ skarżący korzystał nadal ze zwolnienia lekarskiego poszpitalnego z powodu zawału serca.
W tej sytuacji skarżący uznał, że Szef Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w S., podejmując wspomnianą wyżej decyzję o rozwiązaniu z nim stosunku służbowego, naruszył art. 18 ust. 1 cyt. ustawy z 1985 r.
Nie podzielił tego poglądu Minister Spraw Wewnętrznych, który decyzją z dnia 24 czerwca 1991 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w S. z dnia 21 września 1988 r., dotyczącej zwolnienia ze służby Leonarda M.
Skarga zainteresowanego została oddalona zaskarżonym wyrokiem przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten wypowiedział pogląd, że art. 18 ust. 1 cyt. ustawy chroni funkcjonariusza przed zwolnieniem "w czasie obłożnej choroby" i tylko w okresie do 12 miesięcy wypowiedzenie tego stosunku było niedopuszczalne, ale tylko w czasie, gdy choroba miała charakter obłożny. Powołując się na "Mały Słownik Języka Polskiego" z 1969 r. Sąd przyjął, że obłożną jest "choroba zmuszająca do leżenia w łóżku". Skarżący w dacie podjęcia i doręczenia decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy korzystał jednak ze zwolnień lekarskich, w których była adnotacja "może chodzić". Na podstawie zaświadczenia Wojewódzkiego Inspektora do Spraw Orzecznictwa Lekarskiego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w S. z dnia 13 kwietnia 1990 r. Sąd przyjął, że choroba obłożna skarżącego trwała 20 dni, tj. do dnia 26 lipca 1988 r., natomiast późniejsze długotrwałe zwolnienia z pracy były konsekwencją tej obłożnej choroby. W konsekwencji Sąd uznał, że decyzja o zwolnieniu skarżącego ze służby była zgodna z prawem, a zatem i zaskarżona decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych także prawa nie naruszyła.