Przepisy ustawy z dnia 28 maja 1957 r. o wyłączeniu spod publicznej gospodarki lokalami domów jednorodzinnych oraz lokali w domach spółdzielni mieszkaniowych /t.j. Dz.U. 1962 nr 47 poz. 228 ze zm./ nie mogły stanowić podstawy pranej do odmowy uwzględnienia wniosku o ustanowienie "prawa wieczystej dzierżawy" na rzecz dotychczasowego właściciela gruntu przejętego na własność gminy m.st. Warszawy na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności gruntów na obszarze m.st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 1993 r. I SA 1815/92
uchyla zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Ministra (...).
Kierownik Wydziału Gospodarki Terenami Prezydium Rady Narodowej m. st. W. orzeczeniem z dnia 5 lipca 1967 r. (...) odmówił ustanowienia na rzecz Witolda i Władysławy małżonków S. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości warszawskiej, położonej przy (...). Jednocześnie budynki znajdujące się na tej nieruchomości zostały przejęte na rzecz Skarbu Państwa, zgodnie z art. 1, art. 7 ust. 5 i art. 8 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/.
Po ujawnieniu w księdze wieczystej Nr hip. (...) - P. tytułu własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, Wydział Gospodarki Terenami Prezydium Rady Narodowej m.st. W. decyzją z 18 sierpnia 1967 r. przekazał ww. nieruchomość w użytkowanie Zarządowi Budynków Mieszkalnych P.P.
Od orzeczenia z dnia 5 lipca 1967 r. Bogdan S., jako spadkobierca Witolda S. złożył odwołanie do Ministra Gospodarki Komunalnej, który decyzją z dnia 4 grudnia 1967 r. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie. W tej sytuacji Bogdan S. protokołem zdawczo-odbiorczym przekazał w dniu 1 lutego 1968 r. ww. nieruchomość w administrację państwową Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w W. P.P.
W dniu 16 maja 1968 r. Bogdan S. złożył do Prezydium R.N. m.st. W., Wydział Gospodarki Terenami, Oddział Odszkodowań wniosek o odszkodowanie za przejętą na rzecz Państwa nieruchomość oraz za plantacje drzew, krzewów owocowych i bylin, znajdujących się na tej nieruchomości. Jednakże kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej pozostawił wniosek Bogdana S. bez uwzględnienia /decyzja Nr (...)./.
W dniu 17 czerwca 1991 r. Bogdan S. złożył do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa wniosek o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 4 grudnia 1967 r. (...) z powodu rażącego naruszenia przepisów ww. dekretu i procedury administracyjnej. Po rozpoznaniu wniosku Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z dnia 1 kwietnia 1992 r. odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji.
W uzasadnieniu swej decyzji Minister stwierdził, że wniosek Bogdana S. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż orzeczenie z dnia 5 lipca 1967 r. nie pozostawało w sprzeczności z zadaniami ustawowymi. Odmowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nastąpiła z uwagi na to, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 28 maja 1957 r. o wyłączeniu spod publicznej gospodarki lokalami domów jednorodzinnych oraz lokali w domkach spółdzielni mieszkaniowych /t.j. Dz.U. 1962 nr 47 poz. 228/, obowiązującym w dniu wydania orzeczenia z dnia 5 lipca 1967 r., mogły być wyłączone spod publicznej gospodarki lokalami lokale mieszkalne w domach jednorodzinnych, w małych domach mieszkalnych, złożonych z 2-4 lokali stanowiących własność indywidualną lub w domach wielomieszkaniowych, stanowiących własność spółdzielni mieszkaniowych. Budynek znajdujący się na przejętym gruncie, posiadający 5 izb nie mógł być wyłączony spod publicznej gospodarki lokalami i oddany w użytkowanie wieczyste byłym właścicielom lub ich spadkobiercom. Z tego względu Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa uznał, że Minister Gospodarki Komunalnej słusznie decyzją z dnia 4 grudnia 1967 r. utrzymał w mocy orzeczenie z dnia 5 lipca 1967 r., mając także na uwadze, że 5 lokali mieszkalnych w tym budynku zostało sprzedanych zamieszkałym w nich lokatorom.