Nawet oczywistość naruszenia prawa nie jest wystarczającą przesłanką do uznania, że zaskarżony rewizją nadzwyczajną wyrok rażąco narusza prawo w rozumieniu art. 417 par. 1 Kpc.
Za rażące należy uznać tylko takie naruszenie prawa, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku gospodarczego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 23 września 1993 r. SA/Kr 79/93
oddala rewizję nadzwyczajną.
Minister Sprawiedliwości wniósł w dniu 26 stycznia 1994 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 23 września 1993 r. (...), wydanego w sprawie ze skargi Ryszarda W. na decyzję Wojewody P. z dnia 31 sierpnia 1992 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku gospodarczego. Powyższemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa, w szczególności art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz par. 12 i par. 13 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i o przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Wojewoda Przemyski, po kilkakrotnym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia 31 sierpnia 1992 r. z powołaniem się na przepisy art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa oraz art. 28, art. 29, art. 53 i art. 54 Prawa budowlanego i par. 43 i par. 44 ust. 1 i par. 48 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./ uchylił decyzję Wójta Gminy D. z dnia 15 czerwca 1992 r. odmawiającą Kazimierzowi O. pozwolenia na budowę budynku gospodarczo-garażowego na działce (...) w miejscowości (...) i orzekł o udzieleniu pozwolenia na budowę tegoż budynku. Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska wyrażonego w decyzji organu I instancji odnośnie kolizji projektowanego obiektu z wymogami określonymi w par. 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Zdaniem organu odwoławczego, w związku z istniejącym zainwestowaniem działki inwestora nie ma innej możliwości lokalizacji przedmiotowego obiektu niż ta, wskazana na planie zagospodarowania. Wskazana przez inwestora lokalizacja obiektu została poza tym pozytywnie zaopiniowana przez Wojewódzką Komendę Straży Pożarnej w Przemyślu oraz przez Zakład Energetyczny w Zamościu.
Skarga Ryszarda W. - właściciela sąsiedniej nieruchomości - na tę decyzję, została oddalona zaskarżonym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ocenie Sądu usytuowanie inwestycji Kazimierza O. w niczym nie narusza praw skarżącego, skoro sporny obiekt ma być usytuowany naprzeciw takiego samego budynku inwentarskiego skarżącego, wybudowanego także z materiałów niepalnych oraz ze ścianą oddzielenia przeciwpożarowego. Skoro poza tym projektowany budynek ma być budynkiem gospodarczo-garażowym, to - zdaniem Sądu - na takie usytuowanie go, jak to określono w zaskarżonej decyzji, pozwala także par. 13 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r.