Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie nakazania uzyskania pozwolenia na użytkowanie wykonanej samowolnie rozbudowy budynku mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku NSA Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie SA/Rz 247/94~ oddala rewizję nadzwyczajną.
Tezy

Ogólnikowe twierdzenie, że nieuwzględnienie rewizji nadzwyczajnej mogłoby prowadzić do wytworzenia się błędnej praktyki organów administracji nie uzasadnia uchylenia przez Sąd Najwyższy prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 421 par. 2 Kpc.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie nakazania uzyskania pozwolenia na użytkowanie wykonanej samowolnie rozbudowy budynku mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie z dnia 10 marca 1995 r. SA/Rz 247/94

oddala rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie strona 1/5

Minister Sprawiedliwości wniósł w dniu 22 września 1995 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 10 marca 1995 r. (...), wydanego w sprawie ze skargi Wandy K. na decyzję Wojewody R. z dnia 5 lipca 1993 r. (...) /po sprostowaniu postanowieniem z dnia 16 sierpnia 1995 r./, zarzucając powyższemu wyrokowi rażące naruszenie przepisów art. 207 par. 1 i 3 i art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa oraz art. 42 ust. 2 Prawa budowlanego /Dz.U. 1974 nr 38 poz. 229 ze zm./, a także naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:

Zaskarżonym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie stwierdził nieważność decyzji Wojewody Rzeszowskiego z dnia 5 lipca 1993 r. (...) i utrzymanej przez nią w mocy decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 17 maja 1993 r. (...). Powyższe decyzje nakazywały Michałowi i Genowefie F. uzyskanie pozwolenia na użytkowanie wykonanej samowolnie rozbudowy istniejącego budynku mieszkalnego na działce (...), a także zobowiązywały inwestora do przedłożenia odpowiednich dokumentów.

Przesłanką stwierdzenia nieważności tych decyzji było - zdaniem Sądu - naruszenie prawa /w związku z pozostawaniem treści decyzji w sprzeczności z przepisami art. 42 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo budowlane/. Sąd równocześnie przyjął, że wprawdzie zaskarżone decyzje obejmują nakaz dostarczenia przez zainteresowanych pewnych dokumentów, to jednak nakaz ten nie stanowi zaskarżalnej decyzji, a wyłącznie postanowienie dowodowe, które nie podlega kontroli Sądu.

W opinii rewidującego takie stanowisko Sądu rażąco narusza prawo przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz konstytucyjną zasadę praworządności, gdyż zmierza do uniemożliwienia stronie obrony jej praw w postępowaniu administracyjnym.

Minister Sprawiedliwości twierdzi, że na gruncie przepisów Prawa budowlanego z 1974 r., został w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wypracowany tryb postępowania w przypadkach samowolnego wznoszenia przez różne podmioty obiektów budowlanych. W razie stwierdzenia, że obiekt został wybudowany bez pozwolenia, organ nadzoru budowlanego może wydać nakaz przymusowej rozbiórki obiektu /art. 37 ust. 1 i 2/ albo zalegalizować jego budowę przez wydanie, po spełnieniu warunków wskazanych w art. 40, zezwolenia na jego użytkowanie /art. 42/. Ponadto organ może również nałożyć obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie wybudowanego obiektu budowlanego, gdy jest to podyktowane względami bezpieczeństwa ludzi lub mienia, ochrony środowiska albo innymi względami interesu społecznego /art. 42 ust. 2 Prawa budowlanego/. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem NSA uznawano, że organ orzekający nie miał podstaw do odmowy legalizacji samowolnie wzniesionego obiektu, jeżeli w sprawie nie zachodziły przewidziane prawem okoliczności uzasadniające wydanie nakazu rozbiórki.

Strona 1/5