Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej (...) w przedmiocie obowiązku zawierania umów o wzajemnych zobowiązaniach gminy i inwestora realizującego budownictwo mieszkaniowe na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku NSA w Warszawie IV SA 1834/92~ uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania NSA w Warszawie.
Tezy

Artykuł 13 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 r. oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 103 poz. 446 ze zm./ nie upoważnia rady gminy do nakładania na inwestorów budownictwa mieszkaniowego innych obowiązków, niż obowiązek zawierania umów o wzajemnych zobowiązaniach gminy i inwestora związanych z realizacją takiego budownictwa.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody (...) na uchwałę Rady Miejskiej (...) w przedmiocie obowiązku zawierania umów o wzajemnych zobowiązaniach gminy i inwestora realizującego budownictwo mieszkaniowe na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 1993 r. IV SA 1834/92

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania NSA w Warszawie.

Uzasadnienie strona 1/3

Rada Miejska w W. w par. 1 uchwały (...) z dnia 3 stycznia 1992 r. w sprawie obowiązku zawierania umów o wzajemnych zobowiązaniach gminy i inwestora realizującego budownictwo mieszkaniowe nałożyła na inwestorów budownictwa mieszkaniowego ubiegających się o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę obowiązek zawierania z Zarządem Miasta W. umów dotyczących wzajemnych zobowiązań gminy i inwestora, związanych z realizacją budownictwa mieszkaniowego i uwzględniających świadczenia na rzecz rozwoju infrastruktury technicznej i społecznej miasta. W par. 2 tej uchwały Rada Miejska upoważniła Zarząd Miasta do określenia wysokości wzajemnych świadczeń w zależności od rodzaju i wielkości inwestycji.

Wojewoda W. w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucił uchwale rażące naruszenie postanowień ustawy z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 103 poz. 446 ze zm./, zwanej niżej "ustawą z dnia 4 października 1991 r." oraz ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99 ze zm./, zwanej niżej "ustawą o planowaniu przestrzennym" i wniósł o stwierdzenie nieważności tej uchwały i wstrzymanie jej wykonania. Zdaniem Wojewody określony w uchwale obowiązek świadczenia inwestorów budownictwa mieszkaniowego na rzecz rozwoju infrastruktury technicznej i społecznej miasta jest w istocie formą wprowadzenia nowego podatku bez jakichkolwiek upoważnień ustawowych.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 grudnia 1993 r. (...) skargę oddalił. Oceniając legalność zaskarżonej uchwały w granicach wyznaczonych przez art. 94 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, zwanej niżej "ustawą o samorządzie terytorialnym", Sąd stwierdził, że uchwała wypełnia dyspozycję art. 13 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 4 października 1991 r., ponieważ treść par. 1 uchwały obejmuje wszystkie elementy wymienione w tym przepisie ustawy. Wprawdzie w tekście par. 1 uchwały nie odniesiono się wprost do planów zagospodarowania przestrzennego, to jednak skoro mowa jest o świadczeniach na rzecz rozwoju infrastruktury technicznej i społecznej miasta, które są elementami miejscowego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego w rozumieniu art. 26 ust. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu przestrzennym, to tym samym pośrednio nawiązano do planów miejscowych. Ponadto Sąd stwierdził, że Zarząd Miasta powinien być upoważniony jedynie do negocjowania wysokości świadczeń, a nie - jak to stwierdzono w uchwale - do ich określania, bowiem w pojęciu "określenie" mieści się element narzucania swej woli, związany bardziej z procesem decyzyjnym niż z umownym. W ocenie Sądu powyższe uchybienie nie daje podstawy do orzeczenia niezgodności zaskarżonej uchwały z prawem.

W rewizji nadzwyczajnej od tego wyroku Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucając, że wyrok został wydany z rażącym naruszeniem art. 13 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 4 października 1991 r., art. 207 par. 4 w związku z art. 216a par. 1 Kpa i art. 94 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym oraz art. 3 Przepisów Konstytucyjnych, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie o niezgodności kwestionowanej uchwały z prawem. Skarżący w szczególności zarzucił, że uchwała, czego nie dostrzegł Sąd Administracyjny, ustala w sposób dowolny zakres i treść obowiązków inwestorów budownictwa mieszkaniowego. Dowolność ta zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich przejawia się w całkowitym oderwaniu treści uchwały od celu i przedmiotowego zakresu ustawy, na podstawie której została wydana, oraz w abstrakcyjnym stosunku do miejscowego lub uproszczonego planu zagospodarowania przestrzennego, realizacji celów którego powinna służyć.

Strona 1/3