Wicekuratorowi oświaty, jako organowi rządowej administracji specjalnej do spraw oświaty, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na ostateczną decyzję odwołującą go ze stanowiska.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Edukacji Narodowej (...) w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z wicekuratorem oświaty na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy i Polityki Socjalnej (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 1995 r. II SA 2492/95
uchyla zaskarżony wyrok i odrzuca skargę.
Minister Edukacji Narodowej pismem z dnia 19 sierpnia 1995 r. (...) odwołał z dniem 31 sierpnia 1995 r. mgr. Zbigniewa B. ze stanowiska Wicekuratora Oświaty w O. z jednoczesnym stwierdzeniem, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpi z dniem 30 listopada 1995 r. W piśmie tym Minister wskazał jako podstawę odwołania przepis art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. nr 95 poz. 425 ze zm./ oraz art. 70 par. 1 i 2 Kodeksu pracy. Z akt sprawy wynika, że odwołanie Zbigniewa B. nastąpiło na skutek wniosku Kuratora Oświaty w O. z dnia 24 lipca 1995 r., skierowanego do Ministra Edukacji Narodowej. W uzasadnieniu tego wniosku Kurator Oświaty ocenił jako niedostateczne wykonywanie obowiązków przez Zbigniewa B. w zakresie koordynacji, skuteczności i bieżącej kontroli funkcjonowania nadzoru pedagogicznego, sprawowanego przez merytoryczne wydziały Kuratorium Oświaty w O. Powołał się nadto na wyniki kontroli przeprowadzonych w Kuratorium Oświaty przez MEN, NIK i Sejmik Samorządowy.
Zbigniew B. złożył skargę na powyższą decyzję Ministra Edukacji Narodowej, której zarzucił niezgodność z prawem, a w szczególności z przepisami: art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ oraz art. 38 par. 1 i 2 Kp. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności wymienionej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. W uzasadnieniu skargi Zbigniew B. zwrócił uwagę na to, że jako urzędnik państwowy mianowany nie otrzymał ujemnych ocen kwalifikacyjnych, a ponadto Minister nie powiadomił organizacji związkowej o zamiarze wypowiedzenia stosunku pracy skarżącemu.
Minister Edukacji Narodowej wniósł o odrzucenie skargi, jako niedopuszczalnej, a ponadto podniósł, że skarga jest merytorycznie nieuzasadniona. Skarżący był powołany na stanowisko wicekuratora oświaty pismem z dnia 25 czerwca 1992 r. nie na podstawie przepisów ustawy o pracownikach urzędów państwowych, lecz na zasadzie art. 30 ust. 4 ustawy o systemie oświaty i art. 70 par. 1 i 2 Kp. Pracodawca nie zawiadomił organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania stosunku pracy ze skarżącym, gdyż w Kuratorium Oświaty nie działają żadne struktury związkowe.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 grudnia 1995 r. (...) uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Edukacji Narodowej w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z wicekuratorem oświaty Zbigniewem B. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wymieniony, jako podstawa rozwiązania stosunku pracy z wicekuratorem oświaty, art. 30 ust. 4 ustawy o systemie oświaty jest przepisem kompetencyjnym, bowiem określa kto może powołać lub odwołać z funkcji takiego urzędnika. Charakter stosunku pracy wicekuratora oświaty określa par. 3 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 listopada 1982 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych oraz zasad nawiązywania z urzędnikami państwowymi stosunku pracy na podstawie mianowania /Dz.U. nr 39 poz. 257 ze zm./ stanowiąc, że jest on urzędnikiem państwowym mianowanym. Oznacza to - zdaniem NSA - że z wicekuratorem oświaty można rozwiązać stosunek pracy tylko w drodze decyzji, która musi być uzasadniona zgodnie z wymaganiami zawartymi w art. 107 par. 3 Kpa. Stosunek pracy z wicekuratorem nie opiera się na powołaniu w rozumieniu art. 68 i nast. Kp. NSA uważa, że bez znaczenia prawnego jest nazwanie mianowania powołaniem, a wypowiedzenia - odwołaniem, gdyż istotne znaczenie ma treść stosunku prawnego, a nie jego nazwa. Rozwiązanie stosunku pracy ze skarżącym pracownikiem mianowanym nastąpiło z rażącym naruszeniem art. 107 Kpa bez wskazania właściwej podstawy materialnoprawnej. Dlatego na podstawie art. 267 par. 5 pkt 3 Kpa i art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd uchylił zaskarżoną decyzję.