1. W państwie prawa nie ma miejsca dla mechanicznie i sztywno pojmowanej zasady nadrzędności interesu ogólnego nad interesem indywidualnym. Oznacza to, że w każdym przypadku działający organ ma obowiązek wskazać, o jaki interes ogólny /publiczny/ chodzi, i udowodnić, iż on jest na tyle ważny i znaczący, że bezwzględnie wymaga ograniczenia uprawnień indywidualnych obywateli. Zarówno istnienie takiego interesu, jak i jego znaczenie, a także przesłanki powodujące konieczność przedłożenia w konkretnym wypadku interesu publicznego nad indywidualny podlegać muszą zawsze wnikliwej kontroli instancyjnej i sądowej, a już szczególnie wówczas, gdy chodzi o udowodnienie, iż w interesie publicznym leży ograniczenie /lub odjęcie/ określonego przez Konstytucję RP prawa własności.
2. Obywatel ma prawo do tego, by jego oparte na prawie materialnym roszczenia i wnioski były rozpatrywane w ramach przewidzianej prawem procedury i w określonych przez prawo formach. Nie jest natomiast zgodne z zasadami konstytucyjnymi takie postępowanie organów administracji, w którym wnioski obywateli załatwiane są poza taką procedurą i w formach jej nie znanych, powoduje to bowiem stan niepewności prawnej i ogranicza prawa obywateli do ochrony swych uprawnień przed organami administracji publicznej i przed sądami.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na uchwałę Rady Miejskiej (...) w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 11 lutego 1993 r. SA/Lu 524/92
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Lublinie do ponownego rozpoznania.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł w dniu 12 sierpnia 1993 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 11 lutego 1993 r. SA/Lu 524/92, oddalającego skargę Jerzego S. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia 27 listopada 1991 r. (...) w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla (...) w C.
Powyższemu wyrokowi Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zarzucił naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej oraz rażące naruszenie prawa przez obrazę następujących przepisów:
a/ art. 1 i art. 8 zdanie 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
b/ art. 140 Kc,
c/ art. 1, art. 3 pkt 3, art. 14 ust. 6, art. 16 ust 1, art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99 ze zm./ w związku z par. 2 pkt 1c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie zasad współdziałania w zakresie ochrony środowiska terenowych organów administracji państwowej z innymi organami i jednostkami organizacyjnymi /Dz.U. nr 24 poz. 98/,
d/ art. 6 ust. 4 pkt 4, art. 71 ust 1 i 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./ w związku z art. 3 pkt 6 oraz art. 6 ust. 5 tej ustawy,
e/ par. 12 ust. 1 pkt 2 zarządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 17 października 1988 r. w sprawie zasad sporządzania założeń do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego projektów tych planów oraz kontroli ich realizacji /M.P. nr 30 poz. 296/,
f/ pkt IV. 3. założeń do planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego osiedla (...) w C., zatwierdzonych uchwałą nr (...) Miejskiej Rady Narodowej w C. z dnia 11 kwietnia 1990 r. w związku z art. 14 ust. 6 ustawy o planowaniu przestrzennym,
g/ art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 216a par. 1 tego kodeksu zamiast art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym w związku z art. 101 ust. 4 tej ustawy, wnosząc o uchylenie tego wyroku oraz uznanie za niezgodną z prawem przedmiotowej uchwały Rady Miejskiej w C. w części sprzecznej:
a/ z postanowieniem Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w C. z dnia 25 września 1991 r. nr (...) z negatywną opinią o projekcie planu szczegółowego osiedla (...) w C.,
b/ z punktem IV. 3. wyżej wymienionych założeń do projektu planu szczegółowego osiedla (...) w C.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Jerzy S. na podstawie ważnych pozwoleń organów administracji wybudował w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych zakład kamieniarsko-betoniarski przy ul. G. w C.
Pod koniec lat osiemdziesiątych przystąpiono do prac nad opracowaniem szczegółowym planu zagospodarowania przestrzennego osiedla (...) w C. Uchwała Miejskiej Rady Narodowej w C. z dnia 11 kwietnia 1990 r. w sprawie założeń do miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego osiedla zabudowy jednorodzinnej (...) w C. przy ul. G. i P. przewidywała przeznaczenie terenów sąsiadujących z zakładem kamieniarskim na cele budownictwa jednorodzinnego. Uchwalone przez Miejską Radę Narodową założenia zawierały w części słownej postanowienie, że "aby wyeliminować uciążliwości wynikające z lokalizacji istniejącego zakładu kamieniarsko-betoniarskiego projektuje się ekrany zieleni izolacyjnej".