Jeżeli strony czynności cywilnoprawnej zgłosiły - dla celów wymiaru opłaty skarbowej - wartość przedmiotu tej czynności znacznie odbiegającą od wartości rynkowej, urząd skarbowy powinien wezwać nabywcę do podwyższenia tej wartości w terminie nie krótszym, niż 14 dni; w razie nieudzielenia odpowiedzi lub podania wartości nie odpowiadającej wartości rynkowej, urząd skarbowy ustali wartość z uwzględnieniem opinii biegłych /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 45 poz. 266 w związku z art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn - Dz.U. nr 45 poz. 207/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Finansów (...) w przedmiocie odmowy zmiany lub uchylenia decyzji oraz odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 1988 r. III SA 1061-1062/87
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego prowadziłby w konsekwencji do niczym nieuzasadnionej dyferencjacji w zakresie ustalenia podstawy wymiaru opłaty skarbowej.
Jeśli bowiem strony prawidłowo podały wartość rynkową nieruchomości będącej przedmiotem czynności cywilnoprawnej, to właśnie ta wartość, jako pewna kategoria zobiektywizowana, stanowiłaby podstawę wymiaru opłaty skarbowej, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o opłacie skarbowej.
Jeżeli by zaś stony zgłosiły wartość znacznie odbiegającą od wartości rynkowej, to wówczas - zgodnie z tezą Naczelnego Sądu Administracyjnego - należałoby sięgnąć poprzez odesłanie zawarte w art. 9 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej, do przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, w szczególności zaś do art. 7 ust. 1, w którym - dla potrzeb podatku od spadków i darowizn, określono odmienny sposób ustalenia podstawy opodatkowania/. Podstawę tę oblicza się bowiem w ten sposób, że od wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych odlicza się długi i ciężary.
Takie rozumowanie nie jest możliwe do przyjęcia zarówno z prawnego jak i społecznego punktu widzenia.