W art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ zdefiniowano działalność gospodarczą jako działalność wytwórczą, budowlaną, handlową i usługową, prowadzoną w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność.
Jednakże definicję tę poprzedza wyraźnie sformułowane zastrzeżenie, że ma ona służyć regulacjom przewidzianym w tej ustawie: "w rozumieniu ustawy", natomiast ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ mówi o prowadzeniu działalności gospodarczej bez definiowania tego pojęcia ale też bez odesłania do jego definicji określonej w ustawie o działalności gospodarczej.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie odmowy zaniechania ustalania poboru zaliczek na podatek dochodowy na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 4 grudnia 1992 r. SA/Po 1765/92
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA OZ w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Hanna i Roman małżonkowie P. wystąpili - we wniosku z dnia 6 maja 1992 r. - do Urzędu Skarbowego w O. o zaniechanie ustalania i poboru zaliczek na podatek dochodowy, które dotychczas ustalały i pobierały od nich zakłady pracy. Wniosek uzasadniono tym, że podatnicy w dniu 8 kwietnia 1992 r. nabyli od Miasta O. lokal mieszkalny i że wydatek ten podlega odliczeniu od podstawy obliczenia podatku dochodowego.
Organy skarbowe obu instancji nie podzieliły stanowiska podatników, że ich wydatek na nabycie lokalu mieszkalnego podlega odliczeniu od ich dochodu. Powołując się na art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Izba Skarbowa w K. w uzasadnieniu decyzji z dnia 16 lipca 1992 r. stwierdziła, że Urząd Miejski w O. nie prowadzi działalności gospodarczej, co oznacza, że lokal, który nabyli podatnicy, nie został wybudowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i dlatego zgodnie z powołanym przepisem, wydatki na zakup tego lokalu nie spełniają warunków dla ulgi podatkowej. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 4 grudnia 1992 r. uchylił zaskarżoną decyzję Izby Skarbowej oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego. W uzasadnieniu tego wyroku NSA przedstawił, że art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia "działalność gospodarcza". Wobec czego nie należy definiować tego pojęcia według jego znaczenia w przepisach ustawy o działalności gospodarczej, ale rozumieć bez ograniczeń - szeroko w kategoriach pojęcia ekonomicznego. W świetle tego założenia NSA ocenił stan faktyczny, że budynek, o który chodzi w sprawie, został najpierw wybudowany przez Urząd Miejski z przeznaczeniem na lokale komunalne, a następnie zmieniono jego przeznaczenie i zdecydowano o sprzedaży lokali w tym budynku w drodze przetargu. W konsekwencji - zdaniem NSA - sprzedaż lokali mieszkalnych przez gminę, która posiada osobowość prawną i może - stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ - prowadzić działalność gospodarczą, winna być uznana za uzasadniająca zastosowanie w stosunku do nabywcy lokalu mieszkalnego zasady określonej w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Od wyżej powołanego wyroku NSA wniósł rewizję nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości.
Sąd Najwyższy przechodząc do istoty zarzutów rewizji nadzwyczajnej, stwierdza, że są one zasadne w takim zakresie, w jakim odnoszą się bezpośrednio do stanu faktycznego sprawy. Sąd Najwyższy nie podziela natomiast sformułowanego w sposób kategoryczny stanowiska, że pojęcie prowadzenia działalności gospodarczej w ustawie podatkowej musi oznaczać to samo, co prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o działalności gospodarczej, a zwłaszcza musi ono charakteryzować się zarobkowym celem.