Sam fakt wykorzystywania terenu z budynkami letniskowymi /domkami campingowymi/ przez podmiot gospodarczy nie jest wystarczający dla zastosowania stawek podatku określonych w par. 1 pkt 2 i pkt 6 lit "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 1990 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 2 poz. 12/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminnej Spółdzielni (...) na decyzję Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 1990 rok na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 6 listopada 1991 r. SA/Gd 944/91
oddala rewizję nadzwyczajną.
Decyzją Kierownika Wydziału Finansowo-Budżetowego Urzędu Miasta i Gminy z dnia 17 maja 1990 r. (...) ustalono dla Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w M. podatek od nieruchomości za 1990 r. w wysokości 17.454.000 zł z tytułu posiadania na terenie gminy U. w miejscowości P. - Ośrodka Wypoczynkowego "K." przyjmując, że prowadzenie ośrodka wczasowego związane jest z działalnością gospodarczą Spółdzielni.
Przyjęte zostały stawki podatkowe określone w par. 1 pkt 2 oraz pkt 6 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 1990 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 2 poz. 12/.
Powyższa decyzja została utrzymana w mocy decyzją Wojewody S. z dnia 18 lipca 1990 r. W ocenie obu decyzji domki campingowe, które posiada Gminna Spółdzielnia na terenie ośrodka wypoczynkowego, podlegają zaliczeniu do grupy budynków związanych z prowadzoną przez Spółdzielnię działalnością gospodarczą nie tylko w jej siedzibie, ale też w ośrodku wypoczynkowym.
Natomiast Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska" wskazała w deklaracji podatkowej niższe od zastosowanych w wymienionych wyżej decyzjach - stawki podatku zgodnie z par. 1 pkt 3 wymienionego rozporządzenia Ministra Finansów.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 grudnia 1990 r. uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody S. i wskazał, że ustalenia wymaga, czy budynki będące własnością skarżącej Spółdzielni, a znajdujące się na terenie ośrodka wypoczynkowego wykorzystywane były na cele prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./.
Ewentualna odpłatność pracowników Spółdzielni za pobyt w ośrodku wypoczynkowym nie mogłaby być traktowana w kategorii zarobkowej, skoro za tę usługę nie pobiera się ceny w kategorii ekonomicznej. Negatywne zatem ustalenia w podanym wyżej zakresie musiałyby prowadzić do wniosku, że budynki na terenie ośrodka wypoczynkowego skarżącej Spółdzielni wykorzystywane były na cele letniskowe o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym, co stanowi podstawę do zastosowania stawek zgodnie z par. 1 pkt 3 omawianego rozporządzenia Ministra Finansów.
Decyzją Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa S. z dnia 21 czerwca 1991 r. ponownie utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy U. z dnia 17 maja 1990 r. uznając, że prowadzone usługi wypoczynkowe w Ośrodku Wczasowym w P. przez Gminną Spółdzielnię "Samopomoc Chłopska" w M. stanowią jeden z rodzajów działalności gospodarczej Spółdzielni. Nie ma znaczenia bowiem, czy w budynkach tego ośrodka jest bezpośrednio wykonywana działalność gospodarcza, czy też działalność ośrodka jest wyłącznie przeznaczona na cele rekreacyjne dla pracowników. Za wystarczającą przesłankę dla zastosowania wyższych stawek podatku określonego w par. 1 pkt 2 i pkt 6 lit. "a" ww. rozporządzenia przyjęto fakt, iż budynki i grunt jest wykorzystywany przez podmiot gospodarczy.