Ratio legis przepisu art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ przemawia za wnioskiem, iż hipotezą objęte są zdarzenia polegające na powołaniu się przed organem podatkowym w związku z obowiązkiem podatkowym jakiegokolwiek rodzaju, przez jedną ze stron umowy darowizny, gdy powołanie to nastąpiło po wejściu w życie tej ustawy, bez względu na to kiedy darowizna została dokonana.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie wymiaru podatku od darowizny dokonanej w 1977 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 8 marca 1989 r. SA/Ka 1150/88
oddala rewizję nadzwyczajną.
Powoduje to bezskuteczność zarzutu przedawnienia ustalenia zobowiązania podatkowego, w stosunku do darowizn dokonanych także wcześniej niż pięć lat wstecz od daty powołania się na nabycie w tej drodze, jako źródło przychodu, przed organem podatkowym.
W związku bowiem z tym powołaniem powstaje ponownie obowiązek podatkowy /dotyczący jednak tylko tego podatnika, który powołuje się na darowiznę/, nawet jeżeli w zakresie obowiązku powstałego z chwilą dokonania darowizny, zobowiązania podatkowego nie można już ustalić, na skutek upływu okresu przedawnienia.
Powyższa konstrukcja prawna nie stanowi o wstecznej mocy ustawy, bowiem za zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego przyjmuje się zdarzenie następujące w okresie jej obowiązywania /to jest powołania się na darowiznę/, a nie zdarzenie wcześniejsze /to jest dokonanie darowizny/.
W świetle powyższych rozważań nie można podzielić poglądu wyrażonego w rewizji nadzwyczajnej, że przepis art. 6 ust. 4 ustawy dotyczy także tych darowizn które zostały dokonane przed wejściem w życie tej ustawy, lecz nie tych, których ujawnienie przez powołanie się na darowiznę nastąpiło po upływie okresu przedawnienia ustalenia zobowiązania podatkowego od pierwszego powstania obowiązku podatkowego.
Poczucie stabilności prawnej obywatela nie może być przesłanką odstąpienia od stosowania prawa podatkowego, skoro cała wyżej analizowana konstrukcja norm właśnie zmierza do eliminacji prostego sposobu unikania opodatkowania bądź przez ukrywanie darowizn, bądź przez powoływanie się na "dawną" darowiznę w celu uniknięcia opodatkowania innego rodzaju.