Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (...) w przedmiocie ustalenia kandydatów na nabywców państwowych nieruchomości rolnych na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 1984 r. II SA 688-693/84
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Można się jednak zgodzić z Prokuratorem Generalnym, że w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji o ustaleniu kandydatów na nabywców nieruchomości przejętych od Kombinatu, doszło do naruszenia w inny sposób przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw, związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego /Dz.U. nr 17 poz. 71 ze zm./ i obowiązującego w dacie jej wydania zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205/.
Wada, o której mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 in fine Kpa, tkwi w samej decyzji, jako akcie stanowiącym podstawę stosunku prawnego, jest to zatem wada mająca charakter materialny.
Przepis art. 156 par. 1 pkt 2 in fine Kpa wskazuje, że do stwierdzenia nieważności decyzji może prowadzić jedynie "rażące naruszenie prawa". Ogólnie przyjmuje się, że taki charakter ma m.in. nadanie prawa wbrew wszystkim przesłankom stosowanego przepisu prawa materialnego, jeżeli wynika ono już z prostego zestawienia tego przepisu z treścią rozstrzygnięcia zawartego w kontrolowanej decyzji administracyjnej. Prawdą jest, że w swej decyzji Naczelnik Gminy nie pominął nikogo, a ustaleni w niej kandydaci czynili zadość przesłankom, o których mowa w zarządzeniu wykonawczym z dnia 18 września 1982 r.
Prawo materialne konkretyzuje się jednak poprzez przepisy postępowania. To wskazuje, że nie można się było całkowicie odrywać od tych przepisów żeby uzyskać odpowiedź na pytanie, czy rozstrzygnięcie zawarte w przedmiotowej decyzji było dotknięte rażącym naruszeniem prawa.
Mylny jest pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że stwierdzone przezeń uchybienia przepisom zarządzenia z dnia 18 września 1982 r. nie były takimi, które mogły wpłynąć na wynik sprawy.
Skoro w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji do zignorowania roli Banku Spółdzielczego i świadomego zatajenia przez Naczelnika Gminy przed zebraniem wiejskim, że o kupno gruntów ubiega się również skarżący, to uznać należy, iż rację ma skarżący, że wydana przez Naczelnika Gminy w dniu 27 października 1982 r. decyzja jest dotknięta rażącym naruszeniem przepisów prawa.
Stwierdzając nieważność tej decyzji nie naruszyli więc, tak Wojewoda jak i Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, przepisu art. 156 par. 1 pkt 2 in fine Kpa.