Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów (...) w przedmiocie uprawnień kombatanckich na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku SA/Gd 1013/94~ uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Gdańsku do ponownego rozpoznania.
Tezy

Przepis art. 76 par. 3 Kpa nie wyłącza możliwości przeprowadzenia dowodów przeciwko treści dokumentu.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów (...) w przedmiocie uprawnień kombatanckich na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 5 stycznia 1995 r. SA/Gd 1013/94

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie strona 1/3

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 22 marca 1994 r., (...) pozbawił Janinę K. uprawnień kombatanckich przyznanych przez ZW ZBoWiD w G. decyzją z dnia 16 października 1985 r. z tytułu służby w MO /utrwalanie władzy ludowej/ od 1 maja 1945 do 30 września 1945 r. W uzasadnieniu decyzji Kierownik Urzędu podał, że Janina K. uzyskała uprawnienia kombatanckie na podstawie zaświadczenia WUSW w P. z dnia 11 marca 1985 r., że pełniła ona służbę w organach Milicji Obywatelskiej i w okresie służby brała udział w walkach z bandami i reakcyjnym podziemiem. W myśl art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ osobom, które były zatrudnione w aparacie bezpieczeństwa publicznego uprawnienia kombatanckie w ogóle nie przysługują z żadnych tytułów. Powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1992 r., II UZP 7/91 /OSNCP 1992 z. 10 poz. 174/ i art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" i ust. 2 wymienionej ustawy orzekł, jak w decyzji.

W skardze na tę decyzję Janina K. wniosła o jej uchylenie, jako niesprawiedliwej i o przyznanie uprawnień kombatanckich. Skarżąca oznajmiła, że jej kilkumiesięczna praca urzędniczki w dziale gospodarczym MO nie może przekreślić okresu służby w Armii Krajowej i udziału w Powstaniu Warszawskim.

Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 5 stycznia 1995 r., (...), oddalił skargę uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. W uzasadnieniu wyroku NSA przytoczył treść przepisu art. 21 ust. 2 pkt 4a wymienionej ustawy o kombatantach, z którego wynika, że uprawnienia kombatanckie nie przysługują osobie, która była zatrudniona w aparacie bezpieczeństwa publicznego lub w informacji wojskowej. Pojęcie "aparat bezpieczeństwa publicznego" - zdaniem NSA - dotyczy Milicji Obywatelskiej, która była prawnopubliczną formacją Służby Bezpieczeństwa Publicznego, podległej w tym czasie kierownikowi resortu bezpieczeństwa publicznego.

Od powyższego wyroku złożył rewizję nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości, w której zarzucił temu wyrokowi rażące naruszenie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 i 3 Kpa w związku z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy NSA do ponownego rozpoznania,. W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej Minister Sprawiedliwości podał, że przepis art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" powołanej ustawy o kombatantach utracił moc obowiązującą na skutek obwieszczenia prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 1994 r. /Dz.U. nr 99 poz. 482/, w części, w jakiej przepis ten nie przyznaje uprawnień kombatantom i represjonowanym osobom spoza struktur Urzędu Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej, które nie wykonywały zadań związanych ze zwalczaniem organizacji niepodległościowych i osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Rewidujący powołał się również na pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 1995 r., III ARN 10/95, w którym stwierdzono, że powyższe obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego oznacza także stwierdzenie sprzeczności z Konstytucją uchwał i orzeczeń sądów, zawierających wykładnię odpowiadającą orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lutego 1994 r., K 15/93 /OTK 1994 cz. I poz. 4/.

Strona 1/3