Ani wykładnia historyczna przepisu art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/ ani analiza jego brzmienia obowiązującego nie daje podstaw do przywiązywania zróżnicowanych skutków prawnych od tego, że współlokator jest podnajemcą lub osobą mieszkającą z najemcą pod tytułem darmym, czy od tego, na jaki okres czasu współlokator jest zameldowany.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miejskiego (...) w przedmiocie odmowy przydzielenia lokalu mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 1990 r. SA/Wr 1467/89
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.
W rozumieniu przepisu art. 46 ust. 2 prawa lokalowego skarżący był osobą pozostałą po śmierci najemcy zamieszkującą wraz z najemcą przez okres dłuższy niż dwa lata.
Stosownie do brzmienia przepisu organ administracyjny nie mógł wydać decyzji o przekwaterowaniu skarżącego do lokalu zajmowanego przez niego uprzednio.
Wobec tego decyzje organów administracyjnych w I i II instancji zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, czego nie dostrzegł Naczelny Sąd Administracyjny poszukując w celowościowej wykładni tego przepisu argumentów przemawiających za utrzymaniem w mocy tychże decyzji.