Porozumienie zawarte między organami właściwej gminy a administracją rządową o przejęciu przez gminę niektórych zadań i kompetencji nie może mieć wpływu na kompetencje organów nadzoru instancyjnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Pracy i Polityki Socjalnej (...) w przedmiocie przdłużenia pobytu w domu pomocy społecznej i ustalenia odpłatności z tego tytułu na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 1995 r. I SA 1830/94
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 3 lutego 1995 r. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność - wydanej w postępowaniu odwoławczym - decyzji Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 lipca 1994 r. w przedmiocie przedłużenia pobytu w domu pomocy społecznej i ustalenia odpłatności z tego tytułu uznając, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości /art. 17 pkt 1 Kpa w zw. z art. 127 par. 2 Kpa/. Organem wyższego stopnia, właściwym do rozpatrzenia sprawy, jak stwierdził NSA w uzasadnieniu wyroku, było samorządowe kolegium odwoławcze w K. /jeżeli sprawa należy do zadań własnych gminy/, albo Wojewoda K. /jeżeli sprawa należy do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej/. Nie wchodziła natomiast w rachubę właściwość organu naczelnego, który z mocy art. 20 Kpa obowiązany był przestrzegać swojej właściwości z urzędu.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania. Rewizja nadzwyczajna zawiera m.in. zarzut, że przekonanie, iż zaskarżona decyzja została wydana przez organ niepowołany, okazało się błędne. Czyniąc Ministrowi Pracy i Polityki Socjalnej zarzut naruszenia przepisów o właściwości Naczelny Sąd Administracyjny nie rozważył i nie wyjaśnił w dostatecznym stopniu następujących kwestii:
Stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/, prowadzenie domów pomocy społecznej i ośrodków opiekuńczych oraz kierowanie do nich osób wymagających pomocy należy bądź do zadań własnych gminy, gdy chodzi o domy o zasięgu lokalnym /art. 10 ust. 1 pkt 1/, bądź do wojewody w odniesieniu do domów o zasięgu ponadlokalnym /art. 12 ust. 1 pkt 2/. Problematyka wymienionych ostatnio domów uregulowana została szerzej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 2 lutego 1993 r. w sprawie domów pomocy społecznej /Dz.U. nr 13 poz. 63/, w którym postanowiono, że wojewoda wydaje decyzję o skierowaniu do takiego domu i ustala za niego odpłatność /par. 8 ust. 1 pkt 1/.
Organem pierwszej instancji, który w dniu 22 kwietnia 1992 r. wydał decyzję przedłużającą pobyt Haliny W. i jej wnuka w Domu Pomocy Społecznej dla Samotnej Matki w K. był Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. Organ ten, jako podstawę prawną decyzji, powołał między innymi art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej i pouczył, że od jego decyzji przysługuje odwołanie do Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa K.
Odwołanie wniesione przez Halinę W. rozpoznał Minister Pracy i Polityki Socjalnej, nie wyjaśniając jednak, dlaczego uznał się właściwym do jego rozpatrzenia. (...)
Dopiero po wydaniu wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny - stwierdza rewizja nadzwyczajna - Minister Pracy i Polityki Socjalnej w piśmie (...) z dnia 22 marca 1995 r., wyjaśnił okoliczności uzasadniające jego właściwość do rozpoznania odwołania. W dniu 20 grudnia 1993 r. zawarte zostało pomiędzy Wojewodą K., a Prezydentem Miasta K. porozumienie w sprawie przekazania niektórych zadań i kompetencji z zakresu administracji rządowej organom Gminy K. Porozumienie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Województwa K. z dnia 11 stycznia 1994 r., nr 2 poz. 5.