Uchwały właściwego organu samorządu terytorialnego podjęte w przedmiocie zmiany ogólnego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, jako dotyczące sprawy z zakresu administracji publicznej, podlegają zaskarżeniu na zasadach określonych w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny winien badać, czy uchwała podjęta w ramach aktualizowania miejscowego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego nadmiernie preferuje interes społeczny i bezpodstawnie pomija ochronę indywidualnych interesów właścicieli działek gruntu.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na uchwałę Rady Miejskiej (...) w przedmiocie zmian Miejscowego Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Miasta (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 28 października 1992 r. SA/Lu 729/92
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA OZ w Lublinie do ponownego rozpoznania.
Wnioskodawcy: Zbigniew D. i Bronisław O. złożyli w dniu 9 kwietnia 1991 r. do Urzędu Miasta i Gminy N.D. wniosek o dokonanie zmiany w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego Miasta N.D., zatwierdzonym uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy N.D. nr (...) z dnia 27 maja 1988 r. /Dz.Urz. Woj. T. nr 14 poz. 136/, polegającej na przeznaczeniu działek nr 390, 391 i 392, położonych w osiedlu D., pod lokalizację stacji paliw płynnych.
Przed uchwaleniem zmian w planie wnioskodawcy, jako właściciele tych działek, ubiegali się o wydanie wskazania lokalizacji, dotyczącego budowy stacji paliw na tych działkach, położonych na terenie Osiedla D. przy szosie R.-T., na których planowali obok stacji wznieść pawilon handlowo-gastronomiczny i zajazd turystyczny. Wskazanie lokalizacyjne nie zostało udzielone, gdyż obowiązujący wówczas miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego przeznaczał m.in. obszar wyżej wymienionych działek na zabudowę jednorodzinną i wielorodzinną wraz z podstawowymi usługami ogólnomiejskimi. Wnioskodawcy uważali, że w granicach tych usług mieści się projektowana stacja paliw płynnych. Odmowna decyzja burmistrza z dnia 28 grudnia 1991 r. nr (...) została utrzymana w mocy przez Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa T. decyzją z dnia 20 lutego 1992 r. nr (...).
Wymieniony na wstępie wniosek o zmianę w miejscowym planie ogólnym został załatwiony negatywnie uchwałą nr (...) Rady Miejskiej w N.D. w dniu 27 marca 1992 r. /opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa T. Nr 6/1992 poz. 137/, nie przewidującą lokalizacji na działkach ewidencyjnych 390, 391, 392 stacji paliw w Osiedlu D.
Na powyższą uchwałę skargę złożyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie Zbigniew D. i Bronisław O. Skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, jako naruszająca uprawnienia i interesy skarżących. Skarżący wnosili o stwierdzenie nieważności tej uchwały, jak również uchwały z dnia 30 marca 1992 r. zawartej w protokole nr (...).
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 28 października 1992 r. w sprawie (...) stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w N.D. z dnia 27 marca 1992 r. w części dotyczącej braku zgody na lokalizację stacji paliw w Osiedlu D., na działkach ewidencyjnych nr 390, 391 i 392, oraz zasądził od Rady Miejskiej w N.D. na rzecz skarżących 2.050.000 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zostały spełnione warunki do skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na podstawie art. 102 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie terytorialnym, z wyłączeniem weryfikacji uchwały z dnia 30 marca 1992 r., która nie ma istotnego znaczenia w sprawie jako dotycząca obrad /nad uchwaleniem zmian w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy i Miasta N.D./. Zaskarżona uchwała oparta jest - zdaniem sądu administracyjnego - na wadliwej procedurze pracy Rady. W odniesieniu do istoty sprawy Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że postanowienie w miejscowym ogólnym planie zagospodarowania przestrzennego o zmianie realizacji oznaczonych inwestycji na ściśle oznaczonych działkach pozostaje w sprzeczności z treścią art. 26 ust. 2 ustawy o planowaniu przestrzennym. Plan taki ma określać w sposób pozytywny m.in. sposób zagospodarowania i wykorzystania gruntów; nie jest funkcją planu ustanowienia skonkretyzowanych zakazów o cechach zbliżonych do decyzji administracyjnej. Jeżeli miejscowy plan ogólny określa sposób wykorzystania gruntów wzdłuż głównych dróg, to - zdaniem sądu administracyjnego - nie może jednocześnie ustanawiać jednostkowego reżimu dla oznaczenia gruntów położonych wzdłuż tych dróg. Uchwalenie tylko wobec działek będących własnością skarżących zakazu lokalizowania stacji paliw jest dla nich krzywdzące i niezgodne z prawem. Plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawnym typu normatywnego, co oznacza, że jego postanowienia nie mogą odnieść się do skonkretyzowanych sytuacji i adresatów. Aktami konkretyzującymi postanowienia planu będą decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji i pozwolenie budowlane. Nie można w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego formułować postanowień o cechach rozstrzygnięć typowych dla postępowania lokalizacyjnego, o których stanowi rozdział 6 ustawy o planowaniu przestrzennym.