Dla uchylenia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyniku rewizji nadzwyczajnej konieczne jest stwierdzenie przez Sąd Najwyższy, iż wyrok ten wydany został z rażącym naruszeniem prawa.
Takie naruszenie prawa nie występuje jednak, gdy na tle tych samych przepisów możliwe jest wyrażenie rozbieżnych poglądów.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółki Akcyjnej (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) dotyczącą odmowy zapłaty odsetek od nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1989 na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 1995 r. III SA 863/94
oddala rewizję nadzwyczajną.
Minister Sprawiedliwości wniósł rewizję nadzwyczajną od wyroku NSA w Warszawie z dnia 13 stycznia 1995 r., III SA 863/94, w sprawie ze skargi "R." SA na decyzję Izby Skarbowej w W. z 10.6.1994 r., dotyczącą odmowy zapłaty odsetek od nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1989.
Wyrokowi powyższemu zarzucił rażące naruszenie przepisu art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ oraz naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej, wnosząc w konsekwencji o jego uchylenie i przekazanie sprawy NSA w W. do ponownego rozpoznania, bądź uchylenie wyroku i wydanie orzeczenia co do istoty sprawy.
Stan sprawy - w ujęciu rewizji nadzwyczajnej - przedstawiał się następująco:
Wyrokiem z dnia 13 stycznia 1995 r., III SA 863/94, NSA uchylił decyzję Izby Skarbowej w W. w części dotyczącej odmowy zapłaty Spółce "R." w W. odsetek od nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za 1989 r.
Podstawą wyroku była dokonana przez Sąd wykładnia prawa dotycząca przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.
Zdaniem rewidującego, NSA nie kwestionuje, że przepis art. 5 powyższej ustawy zawiera odrębne unormowanie w kwestii "ustalenia" podatku /ust. 1/ i odrębne unormowanie w kwestii "określenia" podatku /ust. 3/, oraz że odrębność ta wynika z odrębnego trybu powstania zobowiązania podatkowego; w pierwszym wypadku zobowiązanie podatkowe powstaje z chwilą doręczenia decyzji ustalającej, a w drugim wypadku zobowiązanie podatkowe powstaje z chwilą zaistnienia stosownych okoliczności /art. 5 ust. 2/, zaś wydanie decyzji określającej tak powstałe zobowiązanie nie ma charakteru kreującego, konstytutywnego, a tylko charakter deklaratoryjny. Tym niemniej Sąd przyjął założenie, że ustawa w niekonsekwentny sposób posługuje się pojęciami "decyzja ustalająca" i "decyzja określająca", a skoro tak, nietrafne byłoby wyprowadzanie z tych różnic terminologicznych, merytorycznych skutków, o jakich stanowi przepis art. 29 ust. 2 /w brzmieniu obowiązującym do 31.12.1993 r./, który oprocentowanie nadpłaty wiązał z decyzją "ustalającą" zobowiązania podatkowe.
Rewidujący uznał, iż z wymienionym poglądem nie sposób się zgodzić.
Zdaniem Ministra Sprawiedliwości orzecznictwo sądów stoi jednolicie na stanowisku akcentującym prymat wykładni językowej, dopuszczającym możliwość sięgania po inne dyrektywy interpretacyjne dopiero wtedy, gdy interpretacja językowa zawodzi.
Na poparcie powyższego poglądu powołuje się na poglądy TK, wyrażone m.in. w orzeczeniach z dnia 28 maja 1986 r., U 1/86 i z dnia 5 listopada 1986 r., U 5/86, na pogląd SN wyrażony np. w wyroku z dnia 22 października 1992 r., III ARN 50/92, a także na jednolite w tej mierze stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, iż w drodze wykładni nie można "uzupełniać ustawodawcy", a podstawy do ustalenia praw i obowiązków winny wprost wynikać z ustawy.