Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zwrotu nieruchomości na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 13 października 1992 r. SA/Lu 673/92
uchyla zaskarżony wyrok i skargę oddala.
Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów z dnia 24 września 1992 r. III AZP 11/92 stwierdził, że "poprzedni właściciel nieruchomości zbytej w drodze umowy na rzecz Skarbu Państwa w czasie obowiązywania ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ dla celu, który dawałby podstawę do wywłaszczenia tej nieruchomości, nie może żądać jej zwrotu na podstawie art. 69 ust. 1 powołanej ustawy".
Sąd Najwyższy podkreślił w uzasadnieniu tej uchwały, że w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. w tekście pierwotnym, jak również jednolitym nie ma odpowiednika art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./.
Dlatego nie ma podstaw do zrównania ze sobą - co do niektórych skutków prawnych - umowy o nabycie nieruchomości z decyzją administracyjną o wywłaszczeniu nieruchomości.
Umowa o przeniesieniu na rzecz Skarbu Państwa lub gminy własność nieruchomości na cele publiczne jest umową sprzedaży nieruchomości taką samą, jak każda inna tego rodzaju umowa, a wobec tego stosuje się do niej przepisy prawa cywilnego.
Nie trafnie zatem Naczelny Sąd Administracyjny wyprowadził wnioski z uzasadnienia uchwały zwykłego składu Sądu Najwyższego z dnia 19 września 1991 r. /III CZP 82/91 - OSN 1992 z. 4 poz. 56/ w odniesieniu do niniejszej sprawy.