Podstawa do odmowy wydania pozwolenia na zabudowę zagrodową działki rolnej położonej poza obszarem zwartej zabudowy wsi nie tylko więc już wynika z przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./, z postanowień planu zagospodarowania przestrzennego, lecz również z kategorycznego brzmienia przepisu prawa miejscowego wydanego w wykonaniu delegacji ustawowej.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i gospodarczych na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 stycznia 1991 r. IV SA 1042/90
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Jan S. zamieszkały w N.U. zwrócił się do Naczelnika Miasta i Gminy o wyrażenie zgody na zabudowanie budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi działki rolnej będącej jego własnością i na przekształcenie jej w działkę zagrodową. Podanie negatywnie zaopiniował dyrektor Zarządu Mazurskiego Parku Krajobrazowego, ponieważ działka jest położona w strefie ochronnej rzeki Krutyni na obszarze wspomnianego Parku. Negatywna była również opinia Wydziału Ochrony Środowiska, w Urzędzie Wojewódzkim, a pozytywnie zaopiniował wniosek strony Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego. Naczelnik Miasta i Gminy decyzją z 20 listopada 1989 r. odmówił wydania pozwolenia. Na skutek odwołania, decyzją z 22 stycznia 1990 r. Wydział Architektury i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w S., uchylił zaskarżoną decyzję i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Decyzją z 16 marca 1990 r. Naczelnik Miasta i Gminy na podstawie szeregu opinii negatywnych odmówił pozwolenia na zabudowę gruntu. Decyzją organu odwoławczego z dnia 30 kwietnia 1990 r. uchylono również i tę decyzję przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Decyzja Naczelnika Miasta i Gminy z dnia 31 maja 1990 r. znów była odmowna, ze względu na konieczność ochrony terenu parku krajobrazowego. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją organu odwoławczego z 24 lipca 1990 r., która to decyzja została przez Jana S. zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Po rozpoznaniu sprawy w dniu 7 stycznia 1991 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z tejże daty uchylił zaskarżoną decyzję, wskazując w uzasadnieniu na to, że władcza ingerencja organu administracji w prawa i obowiązki jednostki może mieć miejsce tylko na podstawie prawnej o randze ustawy lub aktu wydanego w wykonaniu delegacji ustawowej. Temu wymaganiu wprawdzie odpowiada plan zagospodarowania przestrzennego, jednakie w rozpoznawanej sprawie nie ma w planie zagospodarowania przestrzennego postanowień mogących dawać podstawę do odmowy wydania pozwolenia na zamierzone zabudowanie działki rolnej, która to działka nie wchodzi w skład rezerwatu Krutynia. Takiej podstawy nie stanowi też przepis art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./, bo jego brzmienie nie wyklucza budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych na obszarze parków krajobrazowych.
Od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 27 maja 1991 r. rewizję nadzwyczajną złożył Prokurator Generalny, zarzucając rażące naruszenie prawa w szczególności art. 73 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i o oddalenie skargi Jana S.
W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej Prokurator Generalny wskazuje na to, że wyrok zawiera niesłuszną ocenę decyzji administracyjnych jako ogólnikowych i pozbawionych odpowiednich ustaleń i ocen.