Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego (...) w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na budowę masztu antenowego na działkach położonych w (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 1987 r. IV SA 154/87
uchyla zaskarżony wyrok i skargę oddala.
W świetle przepisów ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm. /art. 2/ nie może budzić wątpliwości, iż maszt antenowy konstrukcji stalowej o wysokości około 25 m, którego budowę skarżący rozpoczął na swoich działkach - jest obiektem budowlanym i że montaż takiego obiektu zalicza się do robót budowlanych, wymagających w myśl art. 28 tego prawa pozwolenia na budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku ograniczył się do zajęcia stanowiska wyłącznie z punktu widzenia przepisów wykonawczych do prawa budowlanego, pomijając rozwiązania prawne zawarte m.in. w ustawie z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6/ w kontekście postanowień prawa miejscowego /to jest uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 5 grudnia 1977 r./, które to przepisy wiązały wszak w myśl art. 107 Kpa organy administracji państwowej przy podejmowaniu decyzji w sprawie zezwolenia na budowę masztu antenowego na działkach skarżącego znajdujących się na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego.
Z przepisów tych /por. art. 73 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. oraz par. 3 pkt 4 i 5 cytowanej uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 5 grudnia 1977 r./ jednoznacznie wynika, że na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego wzbronione jest wznoszenie nowych i rozbudowa już istniejących obiektów budowlanych.