W decyzji o cofnięciu najemcy przydziału mieszkania funkcyjnego /par. 21 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego - Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./ nie jest niezbędne rozstrzygnięcie o uprawnieniu najemcy do lokalu zamiennego; brak bowiem takiego rozstrzygnięcia nie pozbawia prawa wykazania istnienia tego uprawnienia w toku postępowania o opróżnienie mieszkania funkcyjnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie cofnięcia uprawnień do lokalu funkcyjnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 21 listopada 1984 r. SA/Gd 876/84
uchyla zaskarżony w części uwzględniającej skargę i oddala skargę w całości.
Regina H. była zatrudniona w Zakładzie Rolnym w Z. w okresie od dnia 3 czerwca 1975 r. do dnia 6 lutego 1980 r. Decyzją kierownika zakładu pracy z dnia 24 października 1975 r. przydzielono jej mieszkanie funkcyjne, składające się z dwóch pokoi, kuchni z przynależnościami o łącznej powierzchni użytkowej 56,20 m2.
Z dniem 6 lutego 1980 r. Regina H. rozwiązała umowę o pracę. W związku z tym dyrektor Zakładu Rolnego w Z. decyzją z dnia 6 kwietnia 1984 r. cofnął Reginie H. przydział mieszkania funkcyjnego oraz nakazał jego opróżnienie, a Wojewoda E., decyzją z dnia 6 czerwca 1984 r., utrzymał w mocy decyzję dyrektora Zakładu Rolnego w Z.
Rozpoznając skargę Reginy H. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 21 listopada 1984 r. uchylił decyzje obu wymienionych organów w części, w jakiej odmówiono uprawnienia do lokalu zamiennego, a w pozostałej części skargę oddalił.
Od powyższego wyroku wniósł rewizję nadzwyczajną Prokurator Generalny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, zarzucając rażące naruszenie prawa, a w szczególności art. 207 par. 2 Kpa w związku z par. 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./. Skarżący żądał uchylenia zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uchylenia decyzji wymienionych organów administracji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rewizja nadzwyczajna jest uzasadniona.
Przedmiotem rozstrzygnięcia decyzjami wymienionych organów było cofnięcie Reginie H. przydziału mieszkania funkcyjnego oraz nakaz jego opróżnienia. Decyzjami tymi nie rozstrzygano natomiast, czy Reginie H. przysługuje prawo do lokalu zamiennego, czy też tylko pomieszczenie zastępcze. Skoro zaskarżone do NSA decyzje nie zawierają w tym przedmiocie żadnego rozstrzygnięcia, uchylenie ich w tej części było niedopuszczalne. Brak wzmianki w decyzjach co do prawa do lokalu zamiennego nie narusza przepisów prawa, które nie nakładają na organy orzekające decyzją o cofnięciu przydziału mieszkania funkcyjnego i nakazaniu jego opróżnienia obowiązku określenia w tej decyzji, czy osobie zobowiązanej do opróżnienia takiego mieszkania przysługuje lokal zamienny.
Rozstrzygnięcie o tego rodzaju uprawnieniach, szczegółowo uregulowanych w par. 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./, powinno nastąpić w toku postępowania o opróżnienie mieszkania funkcyjnego. Ustęp 3 par. 21 rozporządzenia przewiduje nawet zawieszenie postępowania o opróżnienie mieszkania funkcyjnego do czasu rozstrzygnięcia sporu co do przyczyn rozwiązania stosunku pracy, warunkujących wyjaśnienie istnienia uprawnień do lokalu zamiennego. Nie jest słuszne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, że rozstrzygnięcie tej kwestii musi nastąpić w decyzji o cofnięciu przydziału mieszkania funkcyjnego i nakazaniu jego opróżnienia. Nie ma wprawdzie przeszkód, aby w takiej decyzji nastąpiło rozstrzygnięcie w sprawie uprawnień najemcy do lokalu zamiennego, jednakże brak takiego rozstrzygnięcia w tej części postępowania nie uchybia obowiązującemu prawu.
Wobec powyższego uzasadniony jest zarzut rażącego naruszenia powołanych w rewizji nadzwyczajnej przepisów prawa, co w myśl art. 422 par. 1 Kpc dawało podstawę do uchylenia zaskarżonego wyroku w części uwzględniającej skargę i oddalenie jej w całości.