Inwestor będący współwłaścicielem nieruchomości może uzyskać prawo do jej dysponowania w granicach przekraczających zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną, tylko o tyle o ile, uzyska zgodę wszystkich właścicieli wymagane w art. 199 Kc.
Wzniesienie stałego obiektu budowlanego na nieruchomości stanowiącej współwłasność stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu i wymaga zgody wszystkich uprawnionych do decydowania w tej sprawie.
Zgoda ta stanowi niezbędną przesłankę prawa do dysponowania nieruchomością w rozumieniu art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego (...) Urzędu Wojewódzkiego (...) w przedmiocie zatwierdzenia planu realizacyjnego zagospodarowania terenu oraz udzielenia pozwolenia na budowę zakładu cukierniczego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 27 czerwca 1989 r. SA/Lu 194/89
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA OZ w Lublinie do ponownego rozpoznania.
Dyrektor Wydziału Planowania Przestrzennego, Budownictwa, Urbanistyki i Architektury Urzędu Wojewódzkiego w L. decyzją z dnia 28 stycznia 1989 r. (...) utrzymał w mocy decyzję organu I instancji w sprawie zatwierdzenia planu zagospodarowania terenu oraz udzielenia Bogusławowi R. pozwolenia na budowę zakładu cukierniczego w L. przy ul. P. nr 10.
Decyzję zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie: 1/ Leokadia D., współwłaścicielka nieruchomości, na której zlokalizowana została budowa zakładu cukierniczego; 2/ Jarosław Ż., drugi współwłaściciel tejże nieruchomości, który nabył swój udział we współwłasności wprawdzie już po decyzji administracyjnej wydanej przez organ I instancji, lecz jeszcze przed rozpoznaniem odwołania przez organ wyższego stopnia; 3/ Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa w L. jako uczestnik postępowania, której prawa zostały naruszone przez decyzję zezwalającą na rozpoczęcie budowy zakładu cukierniczego.
W odpowiedzi na skargę Wydział Planowania Przestrzennego, Budownictwa, Urbanistyki i Architektury Urzędu Wojewódzkiego w L. wnosił o ich oddalenie jako bezzasadnych.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 27 czerwca 1989 r. SA/Lu 194/89 skargi oddalił.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że:
a/ Decyzja organu odwoławczego o zatwierdzeniu planu realizacyjnego zagospodarowania terenu oraz udzieleniu pozwolenia na budowę zakładu cukierniczego jest konsekwencją ostatecznej decyzji administracyjnej z dnia 25 stycznia 1989 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycyjnej przez organ stopnia podstawowego o właściwości ogólnej. Odwołanie od decyzji lokalizacyjnej nie było wniesione. Z planów ogólnego zagospodarowania Zespołu Miejskiego w L. wynika, że sporny obiekt znajduje się na terenach przeznaczonych na rzecz usług ogólnomiejskich.
b/ Nie został udowodniony zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 6 prawa budowlanego, ustanawiającego wymóg, by obiekty budowlane były projektowane i wznoszone w sposób zapewniający ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich oraz w zgodności z wymogami techniczno-budowlanymi.
c/ Nie zostały naruszone prawa współwłaścicieli nieruchomości, na której rozpoczęto wznoszenie spornego obiektu. Inwestor wykazał się prawem dysponowania nieruchomością, którego nie należy utożsamiać z prawem własności nieruchomości, albowiem przysługuje ono m.in. także samoistnym posiadaczom. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza jednocześnie, iż poza zakresem jego rozważań pozostaje kwestia, czy i o ile inwestor przekroczył swoje uprawnienia do dysponowania nieruchomością. Kwestia ta jednak - zdaniem NSA - należy do kompetencji sądów powszechnych w odrębnym postępowaniu wszczętym na wniosek uprawnionego współwłaściciela.
Prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości, wnosząc o jego uchylenie wraz z decyzją Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego, Budownictwa Urbanistyki i Architektury Urzędu Wojewódzkiego w L. z dnia 28 stycznia 1989 r. Rewizja nadzwyczajna oparta na obydwu podstawach wynikających z treści art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa zarzuca, że inwestor nie wykazał prawa do dysponowania nieruchomością, a zatem zaskarżona decyzja narusza art. 29 ust. 5 prawa budowlanego. Zarzut ten został w rewizji nadzwyczajnej należycie uzasadniony.