Skarga (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na wzniesienie budynku mieszkalnego i inwentarskiego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku NSA w Warszawie I SA 2465/81~ uchyla zaskarżony wyrok i
Tezy

Podstawą decyzji organu administracji państwowej rozstrzygającej o dopuszczalności realizacji robót budowlanych /miejsca i warunków realizacji inwestycji - art. 21 ust. 1 Prawa budowlanego/ może być także miejscowy ogólny plan zagospodarowania przestrzennego /art. 12, art. 13 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym/.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu (...) ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na wzniesienie budynku mieszkalnego i inwentarskiego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 1982 r. I SA 2465/81

uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Stanisław K. zamieszkały w B. zwrócił się do Urzędu Miasta i Gminy w B. z prośbą "o wydanie informacji na budowę budynku mieszkalnego (...)" pod adresem zamieszkania. We wniosku podał, że w 1975 r., otrzymał pozwolenie na rozbudowę istniejącego budynku mieszkalnego na okres 5 lat. W tym czasie miało nastąpić wywłaszczenie, co dotychczas nie nastąpiło. Potrzebny zaś jest nowy budynek mieszkalny, a dotychczasowy zostałby zaadoptowany na inwentarski, konieczny dla racjonalnego prowadzenia gospodarstwa rolnego.

Urząd Miasta i Gminy w B. decyzją z dnia 10 kwietnia 1981 r. odmówił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i inwentarsko-składowego w B. przy ul. Ś. 76, gdyż zgodnie z ogólnym planem zagospodarowania przestrzennego miasta B., działka pod tym adresem jest położona na terenach przeznaczonych pod budownictwo przemysłowe.

Stanisław K. wniósł odwołanie od tej decyzji, jednakże nie zostało ono uwzględnione.

Wydana w tym przedmiocie decyzja organu administracji państwowej II instancji z dnia 2 czerwca 1981 r. została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 16 lutego 1982 r. uchylił wymienione decyzje organów obu instancji. Naczelny Sąd Administracyjny dopatrzył się naruszenia przez te organy prawa materialnego i procesowego przez to, że sprawa została rozpoznana na podstawie art. 21 ust. 1 prawa budowlanego z dnia 24 października 1974 r. /Dz.U. nr 38 poz. 229/, który nie mógł mieć - zdaniem tego Sądu - zastosowania, gdyż dla miasta B. istnieje tylko plan ogólny zagospodarowania przestrzennego i należało zastosować art. 21 ust. 2 prawa budowlanego, który odnosi się do obszarów, dla których nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednakże z tego punktu widzenia sprawa nie została rozpoznana.

Naczelny Sąd Administracyjny podniósł również, że w sprawie chodziło o ustalenie miejsca i warunków realizacji budynku mieszkalnego i inwentarskiego, zaś organy administracyjne odmówiły pozwolenia na budowę. Wymieniony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości. Rewizja nadzwyczajna oparta na zarzucie rażącego naruszenia art. 21 prawa budowlanego z dnia 24 października 1974 r. /Dz.U. nr 38 poz. 229/, art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa oraz art. 12 i art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1975 nr 11 poz. 67/ zawiera wniosek o uchylenie wymienionego wyroku i oddalenie skargi.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Według treści art. 21 ust. 1 prawa budowlanego z dnia 24 października 1974 r. /Dz.U. nr 38 poz. 229/ podstawę do ustalenia miejsca i warunków realizacji inwestycji budowlanej jest m.in. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Pojęcie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego określa art. 12 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1975 nr 11 poz. 67/. Według treści tego przepisu miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego są zarówno ogólne plany zagospodarowania przestrzennego jednostek osadniczych i obszarów stanowiących zespoły jednostek osadniczych, jak i szczegółowe plany zagospodarowania przestrzennego części lub całości jednostek osadniczych. W myśl zaś art. 13 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym, plan ogólny stanowi podstawę gospodarki terenami i ustalenia potrzeby inwestycyjnych na obszarze danej jednostki osadniczej.

Strona 1/2