Norma powierzchni mieszkalnej przysługującej osobie samotnej, której przyznana została dodatkowa powierzchnia mieszkalna, wynosi 14-20 m kw. /par. 7 ust. 1 i par. 9 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego - Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej (...) Urzędu Wojewódzkiego (...) w przedmiocie przydziału części lokalu mieszkalnego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 14 stycznia 1987 r. SA/Kr 1149/86
uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzające go decyzje (...).
Decyzją Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miejskiego w K. z dnia 25 lipca 1986 r.:
I. Cofnięto Helenie K. uprawnienie do zajmowania części lokalu nr 11a w domu nr 16 przy ul. S. w K. w postaci jednego pokoju o powierzchni 21,3 m2;
II. Przydzielono wymieniony pokój Annie B.;
III. Odmówiono Sławomirowi K. prawa do zasiedlenia lokalu wymienionego w pkt I.
Po rozpoznaniu odwołania od tej decyzji, wniesionego przez zarządcę i współwłaścicielkę domu Annę K., Dyrektor Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w K. decyzją z dnia 19 września 1986 r. uchylił pkt III zaskarżonej decyzji, a w pozostałej części decyzję tę utrzymał w mocy.
Z uzasadnień wymienionych decyzji wynika, że podstawą cofnięcia Helenie K. uprawnienia do zajmowania pokoju był art. 46 prawa lokalowego, ponieważ najemczyni nie zajmowała pokoju od 1950 r. Pokój ten przydzielono Annie B. na podstawie art. 34 ust. 3 prawa lokalowego. W tym samym lokalu bowiem zajmuje ona pokój o powierzchni 19 m2. Ponieważ jest ona osobą samotną, powierzchnia mieszkalna lokalu jej przydzielonego nie może być mniejsza niż 10 m2 /par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego - Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./. Jednakże ze względu na to, że przyznana jej została - z powodu złego stanu zdrowia - dodatkowa powierzchnia mieszkalna, którą przyznaje się w postaci jednej normy /par. 9 ust. 2 powołanego rozporządzenia/, uprawniona jest ona do zajmowania lokalu o powierzchni mieszkalnej minimum 20 m2. Jej sytuacja życiowa uzasadnia przydzielenie drugiego pokoju.
Według decyzji organu administracji stopnia podstawowego pokój, będący przedmiotem decyzji, nie ma cech samodzielnego lokalu mieszkalnego i dlatego nie może być zajęty przez współwłaściciela domu Sławomira K., który zresztą może zająć inny opróżniony lokal w tym domu. Administracyjny organ odwoławczy zaś uznał, że orzekanie co do tej ostatniej kwestii było zbędne.
W skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze na wymienioną decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w K. Anna K. zarzuciła, że przydział Annie B. pokoju, którego dotyczy ta decyzja, jest niezgody z prawem.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie wyrokiem z dnia 14 stycznia 1987 r. oddalił skargę. Jak wynika z uzasadnienia tego wyroku, przesłanką jego wydania było uznanie, że pokój, którego dotyczy sprawa, nie jest samodzielnym lokalem mieszkalnym w rozumieniu art. 5 ust. 2 prawa lokalowego.
We wniesionej w dniu 24 kwietnia 1987 r. rewizji nadzwyczajnej od wymienionego wyroku Minister Sprawiedliwości zarzucił, że wydany on został z rażącym naruszeniem prawa, a w szczególności art. 207 par. 5 Kpa, art. 30 ust. 1 i 2 w związku z art. 39 ust. 4, art. 39 ust. 1 i art. 32 ust. 1 prawa lokalowego oraz par. 7 ust. 4 w związku z par. 9 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego, i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie do ponownego rozpoznania.