Sprawa ze skargi na decyzję ostateczną Prezydenta Miasta (...) w przedmiocie rozbiórki do letniskowego na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku NSA Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie SA/Kr 1039/83~ uchyla zaskarżony wyrok i
Tezy

Terenem, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę, jest nie tylko teren przeznaczony w istniejącym planie ogólnym lub szczegółowym na inne cele lub pod innego rodzaju zabudowę, ale także teren nie przeznaczony pod zabudowę ze względu na brak takich planów.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję ostateczną Prezydenta Miasta (...) w przedmiocie rozbiórki do letniskowego na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 17 stycznia 1984 r. SA/Kr 1039/83

uchyla zaskarżony wyrok i skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/3

Uwzględniając skargę Witolda W. na ostateczną decyzję Prezydenta Miasta K. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Gminy L. nakazującą na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 38 i 54 ust. 1 prawa budowlanego rozebranie budynku letniskowego i doprowadzenie terenu do stanu użytkowania rolniczego, Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie uznał, że wobec braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bezpodstawne było nakazanie rozbiórki budynku z powołaniem się jedynie na materiały do planu oraz uproszczony plan zagospodarowania przestrzennego gminy. Bez znaczenia dla legalności tych decyzji pozostaje również utworzenie w grudniu 1981 r. Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego, dla którego także nie opracowano planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto wymaga - zdaniem tego Sądu - uwzględnienia, że wzniesiony budynek wykorzystany jest również dla przechowywania płodów rolnych i narzędzi, a zatem nie zmienia on przeznaczenia terenu, a tym samym obiekt ten nie narusza zasady wyrażonej w art. 3 prawa budowlanego.

Wyrok ten zaskarżył rewizją nadzwyczajną Prokurator Generalny PRL, zarzucając rażące naruszenie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa oraz art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego w związku z art. 3 tego prawa, a także naruszenie interesu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Na tej podstawie wniósł o uchylenie tego wyroku i oddalenie skargi. W uzasadnieniu zarzutów rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że znaczenie nadane powołanym przepisom przez Naczelny Sąd Administracyjny jest sprzeczne z ich treścią, przewidującą dopuszczalność budowy jedynie na terenach przeznaczonych na ten cel zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym. Brak planu zagospodarowania przestrzennego oznacza - przy prawidłowej wykładni przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym - że teren ten jest przeznaczony pod zabudowę, gdyż tylko dla takich terenów sporządza się na obszarach wsi szczegółowe plany zagospodarowania przestrzennego. Wykładnia art. 3 i 21 ust. 2 prawa budowlanego powinna prowadzić do dopuszczenia możliwości zabudowy jedynie takiego obszaru. nie mającego wprawdzie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który w świetle istniejących materiałów do planu i uzupełniających danych praktycznie można uznać za przeznaczony w przyszłym planie pod zabudowę.

Zaskarżone rozstrzygnięcie stwarza wyjątkowo uprzywilejowaną sytuację dla osób dopuszczających się samowoli budowlanej, które nie mogłyby zgodnie z prawem uzyskać wymaganego pozwolenia na budowę, gdyż interes Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wymaga skutecznego przeciwstawiania się nielegalnemu, bezplanowemu budownictwu, a tym samym ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz walorów przyrodniczych i krajobrazowych, stanowiących mienie ogólnonarodowe.

W odpowiedzi na tę rewizję skarżący wnosił o jej oddalenie, powołując się na to, że brak jest przesłanki naruszenia interesu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, gdyż zaskarżony wyrok oparty jest na wykładni prawa utrwalonej w publikowanym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i realizuje konstytucyjnie gwarantowane prawo obywatelskie, jakim jest prawo do zabudowy własnej działki gruntu.

Strona 1/3