Art. 39 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ nie stanowi samodzielnej podstawy do wydania decyzji w przedmiocie odroczenia terminu nakazanej rozbiórki obiektu budowlanego, lecz w każdym przypadku wymaga uprzedniego rozważenia przyczyn, które doprowadziły do nakazania rozbiórki tego obiektu.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego (...) Urzędu Wojewódzkiego (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki nielegalnie postawionego garażu na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 26 maja 1986 r. SA/Kr 328/86
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Badając zgodność decyzji organu odwoławczego z prawem Naczelny Sąd Administracyjny obowiązany był do sprawdzenia, czy zmiana podstawy prawnej przymusowej rozbiórki obiektu znajduje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz czy powołane przez ten organ przepisy prawne uprawniały do stosowania art. 39 prawa budowlanego.
W dyspozycji tego przepisu nie został wymieniony art. 37 ust. 2 prawa budowlanego i już z tej przyczyny należało stwierdzić naruszenie art. 39 prawa budowlanego bowiem kumulacja przesłanek, określonych w różnych przepisach nie uprawnia do wykładni rozszerzającej szczególnego unormowania na te inne przepisy.