Z brzmienia przepisu art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ wyraźnie wynika, że czynsz najmu w domach jednorodzinnych, jeżeli w części są zamieszkane przez właściciela lub ich pełnoletnie dzieci, strony ustalają na podstawie wzajemnego porozumienia.
Ustawodawca nie wprowadza w tym przedmiocie żadnych prawnoadministracyjnych ograniczeń swobody stron stosunku najmu lokali w tych domach, do kształtowania wysokości czynszu za korzystanie z lokalu na podstawie wzajemnego porozumienia, opartego na umówionych przez strony określonych stawek.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej (...) Urzędu Miasta (...) w przedmiocie ustalenia wysokości czynszu za lokal mieszkalny na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 września 1988 r. I SA 1326/87
uchyla zaskarżony wyrok i skargę (...) oddala.
Dowolny jest zatem i nie wynikający z analizy prawnej wniosek Sądu, że zastosowanie omawianego przepisu ogranicza się wyłącznie do jednego domu jednorodzinnego. Taki wniosek jest nieuzasadniony. Prowadzi on bowiem do bezzasadnego ograniczenia swobody stron, a nadto uprawnień właściciela domu w sposób kolidujący z zasadą pełnej ochrony własności osobistej obywateli, gwarantowaną przepisem art. 18 Konstytucji RP.
Dom jednorodzinny, w którym znajduje się sporny lokal mieszkalny jest częścią składową nieruchomości, stanowiącej indywidualne gospodarstwo rolne, od którego opłacany jest podatek gruntowy. Lokal ten według art. 2 pkt 2 prawa lokalowego w ogóle nie podlega przepisom tego prawa.
W związku z tym na jego podstawie nie może być ustalony czynsz najmu za ten lokal w postępowaniu administracyjnym.