Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Ewa Grochowska-Jung, Adam Lipiński (spr.), Protokolant specjalista Aleksandra Weiher, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. sprawy ze skargi D.P. na bezczynność Prokuratora Generalnego w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 1 lipca 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej - oddala skargę -
D. P. drogą elektroniczną zwrócił się do Prokuratora Generalnego o udostępnienie, jako informacji publicznej, wniosków Prokuratura Generalnego o skorzystanie z prawa łaski skierowanych do Prezydenta RP w 2015 roku, zaznaczając jednocześnie, iż odpowiedzi oczekuje drogą środków komunikacji elektronicznej.
W odpowiedzi na powyższe żądanie organ niezwłocznie poinformował zainteresowanego, iż treść jego żądania nie dotyczy informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782). Nie stanowi ono także informacji o zasadach funkcjonowania organu jakim jest Prokurator Generalny. Zasady dotyczące wniosków Prokuratura Generalnego o skorzystanie z prawa łaski są bowiem abstrakcyjnymi regułami stosowanymi w indywidualnych przypadkach (w tym przypadku w sprawach z zakresu ułaskawienia), a wniosek o skorzystanie z prawa łaski jest konkretną czynnością procesową podjętą w indywidualnej sprawie. Prokurator na poparcie swojej argumentacji przywołał wyrok NSA z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt I OSK 1948/14. Organ podał także liczbę takich wniosków skierowanych przez Prokuratora Generalnego do Prezydenta RP w 2015 roku.
D. P. w skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł o zobowiązanie organu do rozpatrzenia jego wniosku z dnia [...] lipca 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej. W lakonicznym uzasadnieniu powołał się na zdanie odrębne do wyroku NSA z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt I OSK 1948/14.
Prokurator Generalny w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
W uzasadnieniu powyższego stanowiska organ podtrzymał swoją dotychczasową argumentację i nadmienił, że ocena konkretnego dokumentu procesowego pod kątem spełnienia przezeń wymogów informacji publicznej powinna być dokonywana w świetle procedury, w trakcie której dokument został wytworzony. Przepisy konkretnej procedury mogą zawierać regulacje odmawiające dokumentowi, nawet wytworzonemu przez organ władzy publicznej, cechy informacji publicznej podlegającej udostępnieniu. Sama ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera ograniczenia w jej stosowaniu, ale również nie może uchybiać w tym względzie przepisom innych ustaw odmiennie regulujących te kwestie.
Wnioski Prokuratora Generalnego wniesione w trybie art. 565 § 1 Kodeksu postępowania karnego nie posiadają samodzielnego bytu. Sporządzane są w ramach postępowania o ułaskawienie, a w związku z tym mają wyłącznie charakter procesowy i poza tym postępowaniem nie funkcjonują.
Organ odwołał się do treści przepisów zawartych w Rozdziale 59 Kpk, zwłaszcza do art. 560 § 1, art. 564 § 4, art. 565 § 1 oraz art. 139, art. 144 ust. 1, 2, 3 pkt 18 Konstytucji i stwierdził, iż przy zastosowaniu art. 3 ust. 2 i art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej analiza powyższych przepisów prowadzi do konkluzji, że treść wniosków Prokuratora Generalnego o skorzystanie z prawa łaski skierowanych do Prezydenta RP nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podlegającą udostępnieniu.