Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Olga Żurawska-Matusiak (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. D. na bezczynność Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w przedmiocie dostępu do informacji publicznej - oddala skargę -
W skardze na bezczynność skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego A. D.(dalej jako skarżący) zaskarżył bezczynność Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w sprawie wydania decyzji w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej, tj. projektu [...], w tym w szczególności opisu taksacyjnego dla [...] dla Nadleśnictwa [...], zarzucając naruszenie art. 35 i art. 36 K.p.a. poprzez rażące przekroczenie terminów załatwienia sprawy w postępowaniu administracyjnym. Wniósł o zobowiązanie organu do wydania decyzji w terminie 14 dni od daty doręczenia przez sąd akt organowi i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że [...] stycznia 2014 r. w Nadleśnictwie [...] zgłosił żądanie przedłożenia do wglądu projektu [...]. Jego żądanie nie zostało jednak uwzględnione, czym w ocenie skarżącego naruszono art. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z
2014 r., poz. 782, dalej jako u.d.i.p.). W sprawie nie została również wydana decyzja.
Nadto skarżący wskazał, iż Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych, odpowiadając na jego skargę, zaprzeczyła faktowi uniemożliwienia mu wglądu do informacji publicznej. W toku postępowania rozpatrującego niniejszą sprawę Dyrektor Generalny Lasów w sprawie ze skargi dotyczącej odmowy wglądu do dokumentów opracowanych w ramach [...] dla Nadleśnictwa [...] na lata 2015-2024 stwierdził, że w przedstawionych mu okolicznościach sprawy nie widzi podstaw do wydania decyzji administracyjnej uzasadniającej odmowę dostępu do informacji publicznej. Natomiast Minister Środowiska podtrzymał stanowiska kolejnych szczebli administracji lasów państwowych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł w pierwszej kolejności o jej odrzucenie wobec braku wezwania Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych do usunięcia naruszenia prawa polegającego na bezczynności w przedmiocie wydania decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej. Na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku organ wniósł o oddalenie skargi, uznając, że nie można mu zarzucić bezczynności w rozpatrywaniu wniosków skarżącego, jak również bezczynności w zakresie obowiązku wydania decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej. Organ podał, że na bieżąco i bez zbędnej zwłoki rozpatrywał wszystkie skargi na działania i zachowania Nadleśniczego Nadleśnictwa [...] oraz Dyrektora i Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w [...] oraz że skarżący nie zwracał się do Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych o udostępnienie informacji publicznej w zakresie projektu [...] dla Nadleśnictwa [...], w szczególności opisu taksacyjnego dla [...]. Dlatego też w ocenie organu nie był on zobowiązany do wydania decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej. Organ zwrócił przy tym uwagę, że z treści skargi jednoznacznie wynika, iż skarżący taki wniosek o udostępnienie informacji publicznej (wgląd do projektu [...] dla Nadleśnictwa [...]) złożył [...] października 2014 r. w Nadleśnictwie [...], który zdaniem skarżącego nie został załatwiony. Jednocześnie organ wyjaśnił, że skarżący zwracał się do Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych ze skargą na działania podległych jednostek organizacyjnych oraz z wnioskiem o zobowiązanie ich do określonego działania. Organ rozpatrywał każdy wniosek skarżącego i niezwłocznie udzielał mu odpowiedzi w terminie nie przekraczającym 30 dni. Zatem w zakresie rozpatrywania wniosków i pism skarżącego nie można zarzucić organowi żadnej bezczynności ani żadnej zwłoki w udzielaniu odpowiedzi. Organ rozpatrując skargi na działania podległych jednostek organizacyjnych nie był zobowiązany do wydawania w tym zakresie decyzji administracyjnej. Natomiast skarżący nie zwracał się do organu z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, dlatego organ nie był zobowiązany do wydania w tym zakresie jakiejkolwiek decyzji administracyjnej.