Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA Iwona Maciejuk, Ewa Pisula - Dąbrowska (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 listopada 2016 r. sprawy ze skargi S. na bezczynność Ministra Edukacji Narodowej w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 16 czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 2. umarza postępowanie w pozostałym zakresie.
S. z siedzibą w [...] wnioskiem z 16 czerwca 2016 r. zwróciła się do Ministerstwa Edukacji Narodowej o udostępnienie informacji publicznej na podstawie art. 21 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz.U. z 2016 r., poz. 352) w zakresie: Kalendarza Spotkań Ministra Edukacji Narodowej w okresie od 1 maja 2016 r. oraz księgi wejść i wyjść gości Ministerstwa Edukacji Narodowej w okresie od 1 maja 2016 r.
W odpowiedzi organ pismem z 28 czerwca.2016 r. udostępnił wnioskodawcy kalendarz Ministra Edukacji Narodowej za okres od 1 maja 2016 r., odmówił zaś udostępnienia księgi wejść i wyjść gości twierdząc, że nie stanowi ona informacji publicznej.
W odpowiedzi na ww. pismo S. wniosła skargę do tutejszego Sądu na bezczynność Ministra Edukacji Narodowej. Wnosząc o zobowiązanie Ministra Edukacji Narodowej do wykonania wniosku, podniosła naruszenie art. 54 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 2 ust 1 i 2 oraz art. 5 ust 2 ustawy z 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Strona skarżąca wskazała, że ustawa o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego w sposób autonomiczny reguluje materię będącą przedmiotem wniosku oraz, że art. 2 ust 1 tej ustawy określa definicję informacji sektora publicznego. Twierdziła, że księga wejść i wyjść gości, nawet jeżeli nie stanowi informacji publicznej, to nie ma to znaczenia dla oceny jej charakteru, jako informacji sektora publicznego. W konkluzji wskazała, że żądanie określone w pkt 2 wniosku o udostępnienie informacji (księga wejść i wyjść), spełnia przesłanki do udostępnienia informacji w trybie ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego.
Po wniesieniu skargi do tutejszego Sądu (6 lipca 2016 r.), Minister Edukacji Narodowej decyzją z dnia [...] lipca 2016 r. [...], odmówił wnioskodawcy wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego - Kalendarza Spotkań Ministra Edukacji Narodowej oraz księgi wejść i wyjść od 1 maja 2016 r.
W odpowiedzi na skargę Minister Edukacji Narodowej wniósł o umorzenie postępowania. Wskazał, że po wpłynięciu skargi do Sądu, organ decyzją z [...] lipca 2016 r. rozpoznał wniosek z 16 czerwca 2016 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Podkreślić należy, iż na dzień orzekania przez Sąd, tj. 21 listopada 2016 r. Minister Edukacji Narodowej nie pozostawał w bezczynności, bowiem w dniu [...] lipca 2016 r. wydał decyzję w przedmiotowej sprawie (bezsporne). Powyższa decyzja została wydana niezwłocznie po wpłynięciu skargi do Sądu (6 lipca 2016 r.).
Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dotyczy to zarówno sytuacji, gdy decyzja lub postanowienie nie zostały podjęte w pierwszej instancji, jak i w przypadku, gdy w obowiązującym terminie nie zostały one wydane przez organ drugiej instancji, jeżeli oczywiście w odniesieniu do danej decyzji lub postanowienia istnieje możliwość uruchomienia toku instancji. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzje, postanowienie, inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu została spowodowana zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (zob. T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, pod red. T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LexisNexis, wyd. 4, Warszawa 2011, s. 109 i 110).