Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski (spr.), Sędziowie WSA Janusz Walawski, Andrzej Góraj, Protokolant Sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2011 r. sprawy ze skargi J. R. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] lipca 2010 r. o stwierdzenie nieważności postanowienia Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r. zobowiązuje Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do rozpoznania wniosku J. R. z dnia [...] lipca 2010 r. o stwierdzenie nieważności postanowienia Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r. w terminie 30 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania administracyjnego
W dniu 15 października 2010 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga J. R., w której wymieniony zarzucił Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji bezczynność w rozpatrzeniu jego wniosku z dnia [...] lipca 2010 r. o stwierdzenie nieważności postanowienia Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...].
Skarżący w skardze podniósł, iż pomimo upływu terminów określonych w art. 35 k.p.a. lub wyznaczonych na podstawie art. 36 k.p.a. organ nadzoru nie wydał merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Z podanych powodów skarżący wniósł o zobowiązanie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia załatwiającego sprawę z wniosku strony z dnia [...] lipca 2010 r. oraz przeprowadzenie sądowej kontroli całego toku postępowania administracyjnego, w tym podejmowanych przez organ czynności tamujących bieg sprawy.
W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie.
Organ w uzasadnieniu pisma procesowego wskazał, iż Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej na podstawie art. 37 § 1 i 2 k.p.a., wydał w dniu [...] lipca 2010 r. postanowienie nr [...] stwierdzające, że [...] Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej nie pozostaje w bezczynności w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o wydanie zaświadczenia dotyczącego stosunku służbowego skarżącego.
Wnioskiem z dnia [...] lipca 2010 r. skarżący wystąpił o stwierdzenie nieważności ww. postanowienia. W odpowiedzi na ten wniosek, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji pismem z dnia [...] września 2010 r. poinformował skarżącego, że kwestia rozstrzygnięcia jego wniosku, nie może zostać zakończona wydaniem aktu w formie decyzji, czy też postanowienia.
Zdaniem organu skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem stosownie do art. 141 § 1 k.p.a. na wydane postanowienie przysługuje zażalenie, gdy Kodeks tak stanowi. Z analizy art. 37 k.p.a. nie wynika, aby wydane na tej podstawie postanowienia podlegały zaskarżeniu. Do tej kategorii postanowień, stosownie do treści art. 126 k.p.a., w ogóle nie stosuje się przepisów regulujących tryb nadzwyczajny wzruszenia decyzji administracyjnych (art. 156-159 k.p.a.). Zatem Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie ma obowiązku wydania postanowienia w oparciu o przepisy rozdziału 13 k.p.a.
Zgodnie z orzecznictwem w takim przypadku wystarczy skierowanie do zainteresowanego pisma informacyjnego wskazującego, że kwestia rozstrzygnięcia wniosku o stwierdzenie nieważności postanowienia nie może zakończyć się wydaniem aktu administracyjnego w postaci decyzji albo postanowienia. Takie pismo z dnia [...] września 2010 r. zostało do skarżącego skierowane. Z podanych względów wniosek o oddalenie skargi jest uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej: p.p.s.a., zakres przedmiotowy skargi na bezczynność, wyznaczają postanowienia art. 3 § 2 pkt 1-4 tej ustawy, wśród których wymienione są m.in. decyzje administracyjne i postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 1 i 2).