Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska (spr.), Sędziowie WSA Adam Lipiński, Anna Mierzejewska, Protokolant referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2014 r. sprawy ze skargi S. S. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie rozpatrzenia odwołania od decyzji w sprawie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej 1. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 2. umarza postępowanie w sprawie,
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie S. S. uczynił bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie rozpatrzenia odwołań od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w sprawie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej w celu łowieckim.
Skarżący wyjaśnił, że bezczynność organu polega na niewydaniu w terminie miesięcznym, wymienionym w art. 35 § 1 i § 3 k.p.a., postanowienia o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania. Wskazał bowiem, że decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] nie została prawidłowo doręczona (m.in. poprzez nieprawidłowe poświadczenie zgodności z oryginałem kopii doręczonej decyzji), a okoliczność tę potwierdził również Komendant Główny Policji, przy czym potwierdzenie to nie posiadało charakteru prawnego postanowienia o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania, o którym mowa w art. 134 k.p.a. Podkreślił, że zarzut taki sformułował też we wniesionym odwołaniu.
Z tego powodu skarżący wniósł o zobowiązanie Komendanta Głównego Policji do wydania postanowienia o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia.
W odpowiedzi na skargę, Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie. Uzasadniając tak zajęte stanowisko w sprawie organ podniósł, iż skarżący wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie zachował określonego w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz., 270 ze zm.) w zw. z art. 37 § 1 k.p.a. trybu postępowania, tzn. nie wyczerpał przed wniesieniem skargi środka zaskarżenia i nie wezwał Komendanta Głównego Policji do usunięcia naruszenia prawa. Dodatkowo organ wyjaśnił, że wezwanie takie skarżący złożył dopiero w dniu [...] czerwca 2013 r., czyli już po wpływie skargi do organu, który to wpływ przypadł na dzień [...] czerwca 2013 r.
Ponadto organ zauważył, że po zapoznaniu się z treścią skargi uznał, że samo poinformowanie skarżącego w przesłanym mu do wiadomości piśmie z dnia [...] maja 2013 r. było nieprawidłowe. Stwierdził, że w piśmie ograniczył się do zamieszczenia informacji o tym, że skoro doręczona skarżącemu decyzja została uwierzytelniona wyłącznie na jej pierwszej stronie, to tym samym nie istnieje w obrocie prawnym i nie wywołuje ani skutków materialnych, ani skutków procesowych. Organ przyznał zatem, że nie wydał w tym przedmiocie rozstrzygnięcia w stosownej formie, tj. postanowienia o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania od nieskutecznie doręczonej decyzji, a w dalszej konsekwencji pozostawał w zwłoce.
Jednocześnie organ podkreślił, że usunął stan bezczynności i w dniu [...] czerwca 2013 r. wydał, w oparciu o art. 134 k.p.a., postanowienie oznaczone nr [...] stwierdzające o niedopuszczalności odwołania. Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu w dniu [...] czerwca 2013 r.
W piśmie procesowym z dnia [...] lipca 2013 r. skarżący zaprzeczył twierdzeniom organu, wedle których stan bezczynności organu ustał w związku z wydaniem postanowienia z dnia [...] czerwca 2013 r., ponieważ w istocie ustał on dopiero w dniu [...] lipca 2013 r., to jest w dniu, w którym organ doręczył postanowienie z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...]. Skarżący wyraźnie zaznaczył, że to na mocy postanowienia z dnia [...] czerwca 2013 r. Komendant Główny Policji stwierdził niedopuszczalność jego pierwszego odwołania. Na podstawie tejże okoliczności skarżący wywiódł, że do czasu doręczenia opisanego wyżej postanowienia w sprawie istniał stan niepewności co do skuteczności doręczenia decyzji organu I instancji.