Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung, Asesor WSA Przemysław Szustakiewicz, Protokolant Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2005 r. sprawy ze skargi C. R. na bezczynność Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w przedmiocie wniosku z dnia [...] lutego 2004 r. w sprawie wypłaty zaległego uposażenia - oddala skargę -
[...] C. R. pismem z dnia [...] lutego 2004 r. zwrócił się z wnioskiem do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o wypłatę zaległego mu uposażenia oraz innych świadczeń związanych ze służbą. W uzasadnieniu podał, że w związku z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2003 r. sygn. akt II SA 3166/02, według którego - zdaniem skarżącego - nie miało miejsca wypowiedzenie mu stosunku służbowego ze służby w ABW, jego wniosek jest w pełni zasadny.
W dniu [...] marca 2004 r. Dyrektor Biura [...] ABW z upoważnienia Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego poinformował skarżącego pismem, że od dnia [...] sierpnia 2002 r. nie pozostaje on w stosunku służbowym i w związku z tym brak jest podstaw prawnych do żądania powyższego świadczenia.
W dniu [...] marca 2004 r. skarżący złożył do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego "zażalenie" na bezczynność w przedmiocie realizacji jego wniosku z dnia [...] lutego 2004 r.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, C. R. zarzucił Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego bezczynność w zakresie rozpoznania jego wniosku z dnia [...] lutego 2004 r. i wniósł o zobowiązanie organu do wypłaty zaległego mu uposażenia.
W odpowiedzi na skargę, Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne. Dodał jednocześnie, że stosunek służbowy skarżącego uległ rozwiązaniu na mocy art. 230 ust. 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.), po upływie przewidzianego w nim okresu wypowiedzenia i organ nie był zobowiązany do wydawania skarżącemu jakichkolwiek dokumentów, bowiem ustała jakakolwiek więź materialnoprawną w postaci stosunku służbowego, a w piśmie z dnia [...] marca 2004 r. udzielono skarżącemu odpowiedzi na jego wniosek. Natomiast ze wskazanego przez skarżącego postanowienia NSA nie wynika obowiązek Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego do uznania, że skarżący nadal pełni służbę w tej formacji. Przede wszystkim Sąd nie rozstrzygał tej kwestii merytorycznie i nie orzekł o stwierdzeniu przysługujących mu praw. Było to jedynie odrzucenie skargi z uwagi na jej przedwczesność. Stwierdził przy tym również, że z cytowanego już wyżej art. 230 ust. 4 ustawy wynika, że dla osiągnięcia skutku wypowiedzenia stosunku służbowego jest zupełnie wystarczające i formalnie poprawne, pisemne poinformowanie funkcjonariusza o wypowiedzeniu. Ponadto organ jest zobowiązany do zbadania, czy żądanie pochodzi od podmiotu, który legitymuje się przymiotem strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Stroną w sprawie zaś jest ten, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Natomiast utrwalone jest już orzecznictwo, że tylko przepisy prawa materialnego, stanowiące podstawę interesu prawnego, stwarzają dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Reasumując, skoro - jak już wyżej zaznaczono - pomiędzy szefem ABW a skarżącym nie istnieje więź prawna w postaci stosunku służbowego, to w związku z tym brak jest przepisu prawa materialnego, który stanowiłby podstawę prawną do rozstrzygnięcia sprawy przez organ w postaci decyzji.