Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Sędziowie WSA Maria Werpachowska (spr.), Stanisław Marek Pietras, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 8 maja 2018 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 29 sierpnia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Ministra Spraw Zagranicznych do rozpatrzenia punktu 2 wniosku Fundacji [...] z siedzibą w [...] z dnia 29 sierpnia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Ministra Spraw Zagranicznych na rzecz Fundacji [...] z siedzibą w [...] kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Fundacja [...] - dalej jako "Fundacja" w dniu [...] sierpnia 2017 r. zwróciła się do Ministra Spraw Zagranicznych, za pośrednictwem poczty elektronicznej, z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej na adres biuro@epf.org.pl:
1. kopii odpowiedzi strony polskiej na zalecenie Komisji Europejskiej z dnia [...] lipca 2017 r., o którym mowa w niniejszym oświadczeniu [...]
2. kopii noty dyplomatycznej przekazanej dniu [...] sierpnia br. ambasadorowi Federacji Rosyjskiej, o której mowa w poniższej informacji [...]
W odpowiedzi na wniosek, organ do pisma z dnia [...] września 2017 r. załączył "Stanowisko strony polskiej na zalecenie uzupełniające Komisji Europejskiej w sprawie praworządności w Polsce z 26 lipca 2017 r."
Odnośnie punktu [...] wniosku wskazał, że MSZ nie jest zobowiązane do ujawnienia treści not dyplomatycznych. Kwestia dostępu do not jest regulowana prawem międzynarodowym, które zawiera odrębne regulacje w zakresie udostępniania i ochrony korespondencji dyplomatycznej i zostało to wprost wyartykułowane w art. 27 Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych.
Fundacja pismem z [...] grudnia 2017 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie nieudostępnienia w terminie informacji publicznych. Wskazując na naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. 1997 nr 78 poz. 483 ze zm.) poprzez uznanie, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, co oznacza wprowadzenie ograniczeń w dostępie do informacji wbrew przesłankom określonym w art. 61 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2016 poz. 1764) - dalej jako "u.d.i.p." poprzez stwierdzenie, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, wniosła o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z moim wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2017 r., zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz o uznanie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu - wskazując na opisany powyżej stan faktyczny - podano, że nie można się zgodzić ze stanowiskiem organu, bowiem w orzecznictwie przyjmuje się szerokie rozumienie prawa do informacji publicznej. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 określa prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób wykonujących zadania publiczne. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy pismo dotyczyło bezpośrednio wnioskodawcy. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że informacją publiczną są informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym lub Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r. sygn. akt II SA 181/02). W dalszej części powołując się na stanowisko judykatury wskazano, że informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Za szerokim rozumieniem omawianego pojęcia opowiada się również Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. P 25/12 (OTK-A 2013/8/122, Dz. U. 2013/1435) stwierdził, że "(...) w doktrynie prawnej i orzecznictwie pojęcie informacji publicznej i sprawy publicznej jest rozumiane szeroko. Polega ono na ustaleniu nie tylko na podstawie art. 1 ust. 1 u.d.i.p., lecz także, a nawet przede wszystkim, na podstawie art. 61 Konstytucji. Skoro prawo do informacji publicznej ma charakter konstytucyjny, to ustawy je dookreślające powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki powinny być rozumiane wąsko." W dalszej części powołując się stanowisko judykatury stwierdzono, że sam fakt sformułowania odpowiedzi nie przesądza bowiem, że podmiot poprawnie realizuje przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.