Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 maja 2016 r. sprawy ze skargi R. P. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. oddala skargę w części dotyczącej pkt I i II wniosku R. P. z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej, II. umarza postępowanie w części dotyczącej pkt III wyżej wskazanego wniosku i w tym zakresie stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
R.P. pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. zwrócił się do dyrektora Aresztu Śledczego w trybie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, o udzielenie mu odpowiedzi na pytania:
1) Jakie środki zostały zatwierdzone i przeznaczone zgodnie z planem Ministerstwa Sprawiedliwości w kwestii Funduszu pomocy postpenitencjarnej w latach [...], dla AŚ,
2) ile środków zostało stricte przeznaczonych na organizowanie poradnictwa prawnego dla osadzonych w AŚ w latach [...],
3) jakie były przeprowadzone remonty i przez jakie firmy, czego dotyczyły te remonty, skąd były pozyskiwane środki w latach [...].
Dyrektor Aresztu Śledczego pismem z dnia 25 sierpnia 2015 r. poinformował R. P., że w latach [...] w ramach Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej Areszt Śledczy otrzymał: [...] zł, 2013 r. - [...] r. - [...] r. - rok nie został zamknięty. Ponadto poinformował, że pomoc prawna dla osadzonych jest realizowana w formie spotkań z pracownikami urzędów pracy, ośrodków pomocy społecznej, Ochotniczego Hufca Pracy oraz kuratorami. Są one realizowane w formie porozumienia i współpracy. Areszt nie uiszcza za nie opłat.
Dyrektor poinformował jednocześnie wnioskodawcę, że informacje na temat realizacji remontów i sposobu ich finasowania są informacjami złożonymi, w związku z tym na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm.) wezwał R.P. do wskazania, w terminie 7 dni, ważnego interesu społecznego żądania udzielenia przedmiotowych informacji.
Pismem z dnia 6 września 2015 r. R.P. wniósł bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Dyrektora AŚ , która, jak stwierdził, nie udzieliła informacji zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej i wezwała go do wykazania, że żądana informacja mieści się w interesie publicznym. Zdaniem skarżącego sama ustawa nie wymaga, co do zasady, wykazania interesu faktycznego lub prawnego wnioskodawcy.
Skarżący wniósł aby Sąd "uznał jego skargę za zasadną i uświadomił Pani Dyrektor czym jest właściwie informacja publiczna i że w tym właśnie przypadku ona się mieści".
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II WSA z dnia 5 października 2015 r. sygn. akt II Ko 94/15 skarga wraz z załącznikami została przesłana Dyrektorowi Zakładu Karnego celem nadania biegu.
Pismem z dnia 18 września 2015 r. Dyrektor Aresztu Śledczego, odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie w całości. Z uzasadnienia odpowiedzi na skargę wynika, że pismem z dnia 25 sierpnia odpowiedział na pytania z pkt 1 i 2 wniosku R.P.. Co do pkt 3 tego wniosku, udzielenie odpowiedzi wymagało podjęcia dodatkowych czynności, tj. analizy zestawień, wyciągów. Wytworzenie dokumentu tej treści mieści się w pojęciu informacji przetworzonej. Udzielenie takiej informacji, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi być poprzedzone wykazaniem przez wnioskodawcę interesu publicznego. Organ nie odmawiając udzielenia odpowiedzi na trzecie pytanie - wezwał skarżącego do wykazania ważnego interesu publicznego. Wnioskodawca w pismach z dnia [...] r. nie wykazał organowi takiego interesu, zażądał natomiast przedstawienia specyfikacji dotyczącej każdej wydanej złotówki, wskazania na jaką poradę została przeznaczona i którego dnia. W piśmie z dnia 14 września 2015 r. organ odpowiadając na pisma skarżącego podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, podkreślając, że Areszt Śledczy nie przeznaczył żadnych środków z funduszu na pomoc prawną dla osadzonych, a doradztwo dla osób osadzonych było realizowane nieodpłatnie w formie spotkań z pracownikami i kuratorami w ramach porozumień i współpracy z instytucjami publicznymi i organizacjami pozarządowymi.