Sprawa ze skargi na bezczynność [...] Konserwatora Zabytków w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Asesor WSA Jan Szuma po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2020 r. sprawy ze skargi P. F. na bezczynność [...] Konserwatora Zabytków w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Sygn. akt II SAB/Po [...]

Uzasadnienie

Dnia [...] listopada 2019 r. P. F. wniósł do Wojewódzkiego Sądu w Poznaniu skargę na bezczynność Generalny Konserwator Zabytków (Delegatura w [...]) i przewlekłe prowadzenie przez ten organ postępowania zainicjowanego wnioskiem z [...] lipca 2019 r. o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją - pozwoleniem nr [...] z dnia [...] lipca 2017 r., którą udzielono pozwolenia Gminie [...] na przebudowę i modernizację nawierzchni Rynku oraz deptaków - ul. [...]. Skarżący podniósł, iż [...] lipca 2019 r. zwrócił się do Generalny Konserwator Zabytków (dalej: WWKZ) z wnioskiem o wznowienie ww. postępowania (listownie i drogą elektroniczną). Organ w dniu [...] września 2019 r. wydał nieprawidłową decyzję nr [...] na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. i umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wznowienia postępowania zakończonego pozwoleniem z [...] lipca 2017 r. Zdaniem skarżącego rozdział XII K.p.a. "Wznowienie postępowania" nie daje możliwości wydania decyzji takiej treści. Tym samym organ uniknął nakazanej prawem możliwości ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej ostateczną decyzją, co stanowi o jego rażącym naruszeniu prawa i bezczynności. Skarżący uznał, że organ stworzył pozory rozpoznania sprawy, a tak naprawdę nie rozpoznał wniosku o wznowienie postępowania, co świadczy o jego bezczynności.

W odpowiedzi na skargę WWKZ przedstawił przebieg postępowania zainicjowanego wnioskiem skarżącego z [...] lipca 2019 r.

W uzupełnieniu skargi P. F. podniósł, że rozpoznając niniejszą skargę Sąd nie powinien oceniać merytorycznego rozpatrzenia wniosku przez WWKZ, a jedynie, czy organ pozostaje w zwłoce. Dla Sądu istotne powinno być tylko to, czy mimo faktu, że decyzja została przez organ wydana, czy jednak z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności, np. z powodu wydania decyzji na podstawie niewłaściwych przepisów K.p.a. Niedopuszczalne było bowiem umorzenie postępowania administracyjnego z wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skargę P. F. jako niezasadną należało oddalić, gdyż nie zachodziły podstawy do przypisania [...] Wojewódzkiemu Konserwatorowi (Delegatura w [...]) stanu bezczynności na dzień wniesienia skargi, a tym bardziej na dzień wyrokowania.

Na wstępie rozważań prawnych należy wyjaśnić, że instytucja skargi na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej: P.p.s.a.) służy ochronie strony postępowania przez doprowadzenie do wydania przez organ rozstrzygnięcia w sprawie lub też zapobieżeniu nieuzasadnionemu przedłużaniu prowadzenia postępowania. Stosownie bowiem do art. 149 § 1 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 (albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a), zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności (pkt 1) lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (pkt 2), a także stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (pkt 3). Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Z kolei w myśl art. 149 § 2 p.p.s.a., w przypadku, o którym mowa w § 1, sąd może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Strona 1/4