Uwzględniając powyższe należy zauważyć, że to wnioskodawca posiada wiedzę, czy określona informacja publiczna jest mu potrzebna jedynie w celu sprawowania szeroko rozumianej kontroli życia publicznego, czy też zamierza ją wykorzystać w innym celu komercyjnym lub niekomercyjnym, różnym od publicznego celu, dla którego informacja została pierwotnie wytworzona. Nie może więc budzić wątpliwości, że to wnioskodawca decyduje o tym, czy występuje z żądaniem udzielenia informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, czy też z wnioskiem o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego. W konsekwencji, podmiot będący adresatem wniosku, zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, nie może arbitralnie przyjmować, że wniosek dotyczy ponownego wykorzystywania informacji publicznej o ile taka okoliczność nie wynika wprost z treści wniosku. Adresat wniosku nie dysponuje podstawą prawną do przekwalifikowania złożonego żądania udostępnienia informacji publicznej w żądanie ponownego wykorzystania informacji (zob. wyrok WSA w Krakowie z 5 grudnia 2012 r. II SA/Kr 1403/12, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 24 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SAB/Go 17/17, CBOSA). Zaznaczyć jednocześnie trzeba, że organ może ocenić charakter żądania strony, jeżeli taka znajdować będzie uzasadnienie w okolicznościach danej sprawy.
Oceniając w tym kontekście przedmiotowy wniosek należy stwierdzić, że jego treść nie daje podstaw do uznania, iż stanowi on żądanie udostępnienia informacji w trybie przepisów u.p.w.i.s.p. Wskazany w nim przedmiot i zakres żądania pozostaje wystarczająco precyzyjny, aby wniosek rozpoznać w trybie przewidzianym w u.d.i.p. W rezultacie organ zobowiązany był rozpoznać wniosek o udostępnienie wskazanych we wniosku informacji w trybie przepisów tej ustawy przez udzielenie żądanej informacji lub odmowę jej udostępnienia, ewentualnie w innych formach przewidzianych przez przepisy u.d.i.p. Przypomnieć należy, że na gruncie u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej następuje co do zasady bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Jeśli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany powiadamia o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.).
Burmistrz nie przedstawił informacji żądanych przez Skarżącego we wniosku, błędnie oceniając, że żądana informacja jest informacją, do której zastosowanie mają przepisów u.p.w.i.s.p. Organ ten pozostaje więc w bezczynności od dnia złożenia wniosku do dnia wyrokowania, dlatego Sąd zobowiązał organ do rozpoznania przedmiotowego wniosku Skarżącego w terminie 14 dni od daty zwrotu akt administracyjnych organowi, o czym orzeczono w pkt. I wyroku.
W ocenie Sądu bezczynność organu nie wyczerpywała przesłanki rażącego naruszenia prawa, gdyż wynikała z błędnej oceny prawnej organu, nie zaś celowego działania, mającego uniemożliwić uzyskanie wnioskowanej informacji. Z treści pism organu nie wynika, aby zachodził przypadek oczywistego lekceważenia wniosku Skarżącego i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. Brak było więc podstaw, by zwłoce organu w rozpoznaniu wniosku Skarżącego przypisać charakter rażący, o czym orzeczono w pkt. II wyroku.
O kosztach postępowania, obejmujących wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika strony skarżącej, będącego adwokatem, oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa, orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800, z późn. zm.) w pkt. III wyroku.