W sprawie sporne jest, czy przedmiotowy wniosek był wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, czy wnioskiem o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w rozumieniu ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1243 z późn. zm.), dalej jako: "u.p.w.i.s.p.", a jego załatwienie nastąpiło przez wezwanie Skarżącego do dostosowania wniosku do wymogów tej ustawy.
Zauważyć należy, że przepisy obu tych ustaw znajdują zastosowanie do takich informacji, które - oceniane przez pryzmat przepisów u.d.i.p. - posiadają status informacji publicznej. Jak już wskazano, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie (art. 1 ust. 1 u.i.d.p.). Przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3 (art. 2 ust. 1 u.p.w.i.s.p. Cechą wyróżniającą żądanie udzielenie informacji publicznej w trybie u.d.i.p. od wniosku o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego pozostaje cel, któremu służyć ma udostępniana informacja publiczna. Przez ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego należy bowiem rozumieć, zgodnie z art. 2 ust. 2 u.p.w.i.s.p., wykorzystywanie przez użytkownika informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona. Jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 4 u.p.w.i.s.p., wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji wnosi się, gdy informacja sektora publicznego będzie wykorzystywana na warunkach innych niż zostały dla tej informacji pierwotnie określone, przy czym we wniosku należy wskazać cel ponownego wykorzystywania (komercyjny albo niekomercyjny), w tym określenie rodzaju działalności, w której informacje sektora publicznego będą ponownie wykorzystywane, w szczególności wskazanie dóbr, produktów lub usług. Należy jednocześnie wyjaśnić, że za tego rodzaju "inny cel" wykorzystania informacji sektora publicznego nie może zostać uznane samo żądanie udostępnienia informacji użytkownikowi, choć w szerokim znaczeniu jest to niewątpliwie wykorzystanie informacji w celu innym niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona. Każdy bowiem dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu, niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone. W takiej sytuacji przyjęcie stanowiska, że każdy wiosek o udostępnienie informacji publicznej stanowi w istocie wniosek o ponowne wykorzystanie informacji powodowałoby, że pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste (zob. wyrok WSA w Lublinie z 23 października 2018 r., sygn. akt II SAB/Lu 124/18, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SAB/Go 17/17, CBOSA). Podkreślenia wymaga, że w art. 2 ust. 2 u.p.w.i.s.p. nacisk położony został przez ustawodawcę na pojęcie "celów komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel. Przyjęcie stanowiska, że każdy wiosek o udostępnienie informacji publicznej stanowi w istocie wniosek o ponowne wykorzystanie informacji powodowałoby, że pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania (zob.: wyrok NSA z 19 czerwca 2015 r. l OSK 1332/14, CBOSA).