Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia WSA Rafał Wolnik, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi A. P. na bezczynność Prezydenta Miasta C. w przedmiocie wypłaty zaliczki na poczet odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną - w zakresie przyznania sumy pieniężnej 1) przyznaje skarżącemu od Prezydenta Miasta C. sumę pieniężną w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych, 2) w pozostałej części skargę oddala.
Decyzją z dnia [...] r. Wojewoda Śląski orzekł o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej - budowy przedłużenia [...] do ul. [...] oraz rozbudowy drogi wojewódzkiej nr [...], obejmującej m.in. działkę nr [...] o pow. 0,2125 ha, powstałą z podziału działki nr [...] oraz działkę nr [...] o pow. 0,1136 ha powstałą z podziału działki nr [...], położone w C., stanowiących własność A.P. (dalej też jako skarżący). Decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności, a stała się ona ostateczna na mocy decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] r.
Następnie Wojewoda Śląski decyzją z dnia [...] r. ustalił na rzecz skarżącego odszkodowanie w wysokości 414.179 zł, zobowiązując do jego wypłaty Prezydenta Miasta C., jako zarządcę drogi wojewódzkiej.
Skarżący w dniu 12 września 2017 r. wniósł odwołanie od powyższej decyzji i pismem z dnia 17 października 2017 r., precyzując wniosek zawarty w odwołaniu, wystąpił do Prezydenta Miasta C. (dalej też jako Prezydent) o wypłatę zaliczki na poczet odszkodowania w wysokości 70 % ustalonego odszkodowania. W odpowiedzi, pismem z dnia 3 listopada 2017 r., poinformowano skarżącego o braku podstaw do wypłaty odszkodowania do czasu rozpatrzenia odwołania od decyzji o jego ustaleniu.
Pismem z dnia 20 listopada 2017 r. skarżący ponownie wezwał organ do wypłaty 70 % ustalonej kwoty odszkodowania na podstawie art. 12 ust. 5a specustawy drogowej. Pismem z dnia 30 listopada 2017 r. poinformowano skarżącego o braku możliwości wypłaty zaliczki ze względu na to, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, a zdaniem organu, wypłata zaliczki dotyczy tylko takiej sytuacji, w której rozstrzygnięcie w tym zakresie nie jest jeszcze ostateczne.
Skarżący w dniu 8 grudnia 2017 r. ponownie wezwał organ do zapłaty. W dniu 9 stycznia 2018 r. wniósł za pośrednictwem organu I instancji ponaglenie na niezałatwienie jego wniosku. Następnie pismem z dnia 12 marca 2018 r. złożył za pośrednictwem tego organu skargę do sądu administracyjnego na bezczynność polegającą na zaniechaniu wypłaty zaliczki w wysokości 70 % odszkodowania.
Skarżący, zarzucając naruszenie art. 12 ust. 5a ustawy drogowej, wniósł o:
1) zobowiązanie organu do załatwienia sprawy w wyznaczonym terminie,
2) stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania,
3) przyznanie na jego rzecz sumy pieniężnej do wysokości połowy kwoty, określonej w art. 154 § 6,ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., zwanej tez dalej ustawą p.p.s.a.).
Skarżący stwierdził, że wniosek został złożony w dniu 12 września 2017 r., stąd wypłata winna nastąpić w dniu 5 listopada 2017 r., ewentualnie najpóźniej w dniu 17 listopada 2017 r. w związku z uzupełnieniem wniosku w dniu 17 października 2017 r. Z literalnego brzmienia przepisu art. 12 ust. 5a ustawy nie wynika bowiem, aby warunkiem wypłaty zaliczki była ostateczność decyzji o ustaleniu odszkodowania. Dla poparcia stanowiska skarżący odwołał się do poglądu wyrażonego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnej z dnia 21 lipca 2017 r., sygn. akt I OSK 2801/15.