Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść (spr.) Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Szczepkowska po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi H. A. na bezczynność Burmistrza Gminy w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje Burmistrza Gminy do udostępnienia informacji publicznej lub wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej w terminie 14 dni od daty zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności, 2. stwierdza, że bezczynność Burmistrza Gminy nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Burmistrza Gminy na rzecz H. A. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
II SAB/Gd 18/11
Uzasadnienie
H. A. pismem z dnia 13 stycznia 2011 r. wystąpiła do Burmistrza z wnioskiem o ujawnienie informacji dotyczącej przydziału mieszkań w Gminie, tj. imion i nazwisk osób, które lokal otrzymały oraz wskazania ich adresów.
Burmistrz pismem z dnia 28 stycznia 2011 r. wskazał, że podanie informacji dotyczącej przydziału mieszkań w Gminie w ciągu ostatnich czterech lat mogłoby stanowić naruszenie ochrony danych osobowych, a ponadto wniosek nie został w wystarczającym stopniu uzasadniony.
Wnioskująca pismem z dnia 7 lutego 2011 r. zwróciła się do Burmistrza o podanie podstawy prawnej nieuwzględnienia jej wniosku.
W odpowiedzi Burmistrz pismem z dnia 21 lutego 2011 r. wyjaśnił, że podanie informacji dotyczącej przydziałów mieszkań w Gminie w ciągu ostatnich czterech lat stanowi naruszenie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926 ze zm.).
W dniu 16 marca 2011 r. H. A. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność organu zarzucając brak decyzji w przedmiocie wniosku o udzielenie informacji publicznej.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz wniósł o jej odrzucenie wskazując, że dane osobowe nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym pojęcia informacji publicznej. Organ stwierdził, że kwestie związane z ochroną danych osobowych nie należą do kompetencji organów administracyjnych a odmowa udostępnienia informacji dotyczącej sfery ochrony danych osobowych nie wymaga od organu administracyjnego rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Organ wskazał, iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Organ stwierdził, iż norma kolizyjna zawarta w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji, będących informacjami publicznymi. Wykładnia celowościowa i funkcjonalna tego przepisu prowadzi do wniosku, iż jeżeli obowiązują odmienne regulacje dotyczące zasad i trybu ich udzielania, to będą one miały pierwszeństwo przed ustawą o dostępie do informacji publicznej. Odmienna wykładnia prowadziłaby do tego, że w oparciu o ustawę o dostępie do informacji publicznej legalnie można byłoby uzyskać dostęp do danych chronionych ustawą o ochronie danych osobowych. Organ wyjaśnił, że w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej (art. 6 ust. 1 ustawy). Imię, nazwisko i adres danej osoby jako sfera prywatności człowieka należy do jej danych osobowych. Naruszenie tej sfery sprowadza odpowiedzialność z tytułu ochrony dóbr osobistych.