W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc, że do zwrotu uiszczonej przez skarżących opłaty planistycznej - tj. kwoty [...]zł, doszło w dniu [...] 2016r., po przesunięciu odpowiednich środków w budżecie gminy. Nie możliwe zaś było zwrócenie kwoty [...]zł, gdyż nie została ona nigdy wniesiona na rachunek Urzędu Gminy, jako kwota opłaty planistycznej. Kwota ta, stanowiąca równowartość odszkodowania za działki [...], w świetle treści protokołu z dnia [...] 2006 r. dopiero w przyszłości zostanie zaliczona na poczet należności z tytułu opłaty planistycznej. Organ podkreślił, że nie złożył żadnego oświadczenia o potrąceniu, a brak takiego oświadczenia uniemożliwiał zarachowanie wskazanej kwoty na poczet reszty opłaty planistycznej. Ponadto organ wskazał, że podziela pogląd SKO wyrażony w postanowieniu z dnia [...] 2017r., że do rozpatrywania sporów dotyczących zwrotu opłaty planistycznej właściwe są sądy powszechne. W ocenie organu, jeśli skarżący nie zgadzają się z powyższym stwierdzeniem, powinni byli wnieść skargę na SKO, a nie na bezczynność Wójta. Na koniec organ wywiódł, że niedociągnięcia zaistniałe podczas wydawania decyzji o opłacie planistycznej wynikały z presji wywieranej przez organ na skarżących. Obecne ich działania nakierowane są na uniknięcie opłaty planistycznej i uzyskanie dodatkowych środków z tytułu odsetek, sum pieniężnych itd.
Postanowieniem z dnia 24 lipca 2017 r., sygn.. II SAB/Bd 60/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę stron uznając, że nie mieści się ona we właściwości sądów administracyjnych.
Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej J. S., A. K., E. O., A. O. i A. O. od powyższego postanowienia, Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 2885/17 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy. NSA stwierdził bowiem, że w obowiązującym systemie prawnym, istnieją prawne podstawy do stosowania względem opłaty planistycznej odpowiednio przepisów działu III ustawy podatkowej, co powinno nastąpić na zasadach określonych w art. 67 ustawy o finansach publicznych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest częściowo uzasadniona.
Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organu administracji publicznej w granicach, w jakich przysługuje skarga do sądu administracyjnego na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23) oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z z późn. zm) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających.