Stowarzyszenia, które realizują cele i zadania o charakterze publicznym, mają obowiązek udzielania informacji publicznych. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./, podmiotami zobowiązanymi do udzielania informacji publicznej są m.in. jednostki organizacyjne wykonujące zadania publiczne lub dysponujące majątkiem publicznym. Jeżeli więc ze statutu stowarzyszenia wynika, iż realizuje ono takie cele i zadania, to ma obowiązek udzielania informacji o swojej działalności. Natomiast od osoby, która się o taką informację zwraca, nie można żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi R. M. A. na bezczynność Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości w W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznych zobowiązuje Zrzeszenie Właścicieli Nieruchomości w W. do rozpatrzenia wniosków R. M. A. z dnia 5 czerwca 2002 r. i 11 września 2002 r. w terminie jednego miesiąca od dnia doręczenia odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem.
Stan sprawy przedstawiał się następująco. W dniu 5 czerwca 2002 r. R. M. A. zwrócił się do Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości o udostępnienie mu kopii statutu Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości. W dniu 11 września 2002 r. wystąpił zaś o przekazanie mu kopii protokołów z ostatnich dwóch walnych zgromadzeń członków zrzeszenia wraz ze sprawozdaniami finansowymi.
W aktach sprawy nadesłanych przez zrzeszenie brak jest tych wniosków. Znajduje się w nich natomiast pismo z dnia 10 lipca 2002 r. zapraszające skarżącego na posiedzenie zarządu w dniu 22 lipca 2002 r. z zapisem "w załączeniu statut". Jest awizo podwójne o zwrocie przesyłki wskutek braku podjęcia, brak natomiast informacji, czy umieszczono o tym wiadomość na drzwiach lub w skrzynce adresata. Znajduje się także w aktach notatka z dnia 12 września 2002 r. o wykluczeniu Ryszarda A. z rejestru członków w związku z udziałem w rozbijackiej grupie, która doprowadziła do awantur na zebraniu członków 8 września 2002 r.
W dniu 3 kwietnia 2003 r. R. M. A. złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości w zakresie żądanych przez niego informacji publicznych.
W odpowiedzi na skargę zrzeszenie wniosło o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej. Wskazało, że po pierwsze przedmiotem skargi może być bezczynność, która mieści się w zakresie określonym w art. 16 pkt 1-4 ustawy o NSA. Żądany przedmiot nie mieści się zaś w tym zakresie. Po drugie do stowarzyszenia nie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Na pytanie Sądu zrzeszenie wskazało, że nie korzysta z dotacji publicznych ani nie dysponuje majątkiem publicznym.
Skarżący podniósł z kolei, że zgodnie ze statutem brak jest możliwości zaskarżenia decyzji Zarządu ZWN. Dlatego jedyną instancją odwoławczą jest NSA. Podniósł też, że lokal zrzeszenia na Al. Sz. 16 został przydzielony na specjalnych warunkach i płacony czynsz nie jest wolnorynkowy. Temu twierdzeniu zaprzeczyło zrzeszenie wskazując, że lokal wynajmowany jest na warunkach ogólnych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że:
Skarga jest zasadna. R. M. A. zwrócił się bowiem do stowarzyszenia z wnioskiem o udzielenie mu określonych informacji. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/ prawo to przysługuje każdemu, a według ust. 2 od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. W przypadku, gdyby więc żądanie skarżącego mieściło się w zakresie ustawy o dostępie do informacji, nie musiał on podawać nawet podstawy swego żądania.
W ramach skargi na bezczynność skarżący nie musiał również wyczerpywać środków z art. 34 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Środkiem takim jest bowiem zażalenie, które pełni nieco inne funkcje niż inne środki prawne. Stąd m.in. w wyroku z dnia 29 sierpnia 2000 r. I SAB 52/00 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie ma potrzeby w przypadku skarg na bezczynność organów szczebla centralnego poprzedzać je wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Taki organ jest bowiem ostatnim w toku instancji administracyjnej i w związku z tym nie przysługują od niego środki zaskarżenia. Należy podkreślić, że zgodnie z przedstawionym statutem, stowarzyszenie nie posiada organu wyższego stopnia, powyższe uwagi można więc odnieść także do rozpatrywanej sprawy.