Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje prawo żądania udzielenia informacji o określonych faktach i stanach istniejących w chwili udzielania informacji, nie zaś o niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeniach podejmowania określonych działań.
W dniu 21 stycznia 2002 r. Teresa G. i Halina G. złożyły do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek - w trybie art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej - dotyczący odpowiedzi na pytania:
1/ czy minister zamierza wydać polecenie służbowe zakazujące funkcjonariuszom policji wskazanych przez nie działań,
2/ czy zamierza w trybie kontroli nad załatwianiem skarg podjąć środki z art. 259 par. 3 Kpa zmierzające do usunięcia przyczyn ich skarg,
3/ czy zamierza przekazać część ich sprawy do Biura Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji,
4/ czy zamierza wyjaśnić odpowiedzialność w sprawie wskazanych osób,
5/ czy zamierza wystąpić do NSA o wznowienie postępowania w sprawie odebrania koncesji firmie ochroniarskiej, a jeśli nie, to dlaczego,
6/ czy zamierza podjąć czynności do cofnięcia innej firmie koncesji,
7/ czy zamierza poinformować Komendanta Głównego Policji, że wspomniane przez nie czyny wypełniają znamiona przestępstwa,
8/ jaką funkcję w Policji i gdzie pełni Marek W.,
9/ czy inny funkcjonariusz był przedtem w Policji w S.
W odpowiedzi poinformowano, że pismo zostało przekazane do Komendanta Głównego Policji w zakresie Policji oraz do Departamentu Zezwoleń i Koncesji MSWiA w zakresie firm ochroniarskich.
W dniu 7 lutego 2002 r. wnioskodawczynie złożyły zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
W odpowiedzi, 22 marca 2002 r. Departament Zezwoleń i Koncesji MSWiA stwierdził, iż organ nie ma przesłanek do cofnięcia koncesji ani wznowienia postępowania w tej sprawie. Zarzut dotyczący naruszenia prawa przez firmy ochroniarskie może być natomiast poddany ocenie prokuratury.
Komendant Główny Policji wyjaśnił, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajdują zastosowania w indywidualnych postępowaniach skargowych. Skarżący może jedynie otrzymać odpowiedź na skargę. Podkreślił, że nie może udzielić informacji o przebiegu służby wymienionych w piśmie funkcjonariuszy, gdyż skarżące nie są w myśl przepisów upoważnione do uzyskania takich danych. Poinformował również, że nie są prowadzone żadne czynności inwigilacyjne wobec nich.
W dniu 7 lutego 2002 r. wnioskodawczynie złożyły skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność ministra. Wskazały, iż mimo upływu terminu nie udzielił on im żądanych informacji. W piśmie uzupełniającym podkreśliły, że jedynie odpowiedź Departamentu Zezwoleń i Koncesji stanowi informację. Natomiast w piśmie KGP jest w istocie odmowa udzielenia informacji i traktują ją jako decyzję. Dlatego złożyły od niej odwołanie, które dołączają. Dotąd nie otrzymały na nie odpowiedzi. Złożyły zażalenie w tym zakresie na bezczynność drugiej instancji i ewentualnie w przyszłości złożą skargę. Podtrzymały natomiast zarzuty skargi oprócz pkt 1, 5 i 6. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: