Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy Kobierzyce w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Damianowice
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Zygmunt Wiśniewski, Sędziowie Sędzia WSA - Ireneusz Dukiel (spr.), Sędzia NSA - Andrzej Wawrzyniak, , Protokolant asystent sędziego - Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Gminy Kobierzyce z dnia 23 sierpnia 2013 r. nr XXXII/481/13 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Damianowice I. stwierdza nieważność § 7 ust. 5 pkt 2 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów", § 7 ust. 5 pkt 3 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów" i § 9 ust. 2 pkt 2 lit. j zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała w zakresie wskazanym w pkt I nie podlega wykonaniu do dnia prawomocności wyroku; III. zasądza od Gminy Kobierzyce na rzecz Wojewody Dolnośląskiego kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewoda Dolnośląski, jako organ nadzoru nad działalnością gminną, wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały nr XXXII/481/13 Rady Gminy Kobierzyce z dnia 23 sierpnia 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Damianowice w zakresie:

- § 7 ust. 5 pkt 2 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów", § 7 ust. 5 pkt 3 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów" z uwagi na istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 647, dalej w skrócie u.p.z.p.) w zw. z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (Dz. U. z 2004 r. Nr 118, poz. 1233, dalej w skrócie r.M.I.) oraz art. 7 Konstytucji RP,

- § 9 ust. 2 pkt. 2 lit. j uchwały z uwagi na istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p. w zw. z art. 7 Konstytucji RP.

W ocenie skarżącego wskazane fragmenty zaskarżonej uchwały pozostają w sprzeczności z zasadami sporządzania planu miejscowego (art. 28 ust. 1 u.p.z.p.), gdyż modyfikują regulacje ustawowe, co pozostaje poza kompetencjami rady gminy, poprzez wkroczenie w kompetencje innych organów oraz niedopuszczalną reguluję elementy procedur administracyjnych (wymóg uzgodnień). Formułując w ten sposób zarzut skargi organ nadzoru podniósł, że w § 7 ust. 5 pkt 2 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów" oraz § 7 ust. 5 pkt 3 lit. b we fragmencie "pod warunkiem uzyskania zgody stosownych organów" uchwały, Rada uzależniła możliwość dokonania określonych czynności od uzyskania zgody stosownych organów. Przepisy te zamieszczono wśród zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej mających zastosowanie do całego obszaru objętego planem. Zdaniem organu nadzoru wskazane uregulowania uchwały wykraczają poza przyznaną kompetencję do określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej wyrażoną w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Zakres przedmiotowy i granice tej kompetencji skonkretyzowano w § 4 pkt 9 r.M.I.

Z kolei w przypadku zarzutu dotyczącego § 9 ust. 2 pkt. 2 lit. j uchwały, zgodnie z którym Rada postanowiła, że "prowadzenie prac budowlanych przy obiektach zabytkowych należy poprzedzać uzyskaniem wytycznych konserwatorskich", organ nadzoru powołując się na regulację wynikającą z art. 7 pkt 4 i art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r., Nr 162, poz. 1568 ze zm., dalej w skrócie u.o.z.o.z.) uznał, że Rada Gminy nie ma żadnych kompetencji do modyfikowania zakresu działania organów konserwatorskich oraz stanowienia o obowiązkach podmiotów zamierzających dokonać określonych czynności przy zabytku. W związku z czym, w ocenie organu nadzoru wskazany zapis uchwały wykracza poza przyznaną Radzie kompetencję do określenia w planie zasad mających na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków. Zdaniem organu nadzoru kompetencja powyższa obejmuje upoważnienie do stanowienia norm o charakterze materialnym, nie zaś, jak to uczyniła Rada, norm o charakterze proceduralnym - związanych z koniecznością uzyskania "wytycznych'' w sytuacji prowadzenia prac budowlanych na określonym terenie.

Strona 1/2