W niniejszej sprawie z przedstawionej Sądowi dokumentacji planistycznej, jak też z uzasadnienia uchwały oraz z odpowiedzi na skargę nie wynika aby rada gminy przeprowadzała w tym kierunku analizę okoliczności faktycznych terenów objętych planem. Wręcz przeciwnie, z odpowiedzi na skargę wynika, że rada widziała konieczność uregulowania spornej materii w planie, aczkolwiek błędnie zinterpretowała obligatoryjność ustalenia szczegółowych parametrów działek które mają powstać w wyniku scalenia i podziału. Ponadto zauważyć należy, że we wcześniej obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zawartym w uchwale z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Niechlów, obejmującego również działki stanowiące przedmiot obecnie kontrolowanego planu, Rada w postanowieniach ogólnych - w § 8 - określiła dla całej wsi Siciny (więc również dla przedmiotowego terenu) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości. Postanowienia tego planu wobec podjęcia obecnie kontrolowanej uchwały z dnia [...] r. straciły moc względem obszaru objętego zaskarżoną uchwałą. W takiej sytuacji, gdy teren objęty kwestionowaną uchwałą znajduje się wśród innych gruntów dla których wcześniej, widząc taką potrzebę, określono zasady scalenia i podziału, niejasne i niezrozumiałe są okoliczności faktyczne, które uprawniałaby radę do odstąpienia od obowiązku określenia w planie spornej materii.
Z przedstawionych wyżej względów Sąd podzielił zarzut Wojewody, że brak określenia w przedmiotowej uchwale szczegółowych warunków i zasad scalenia i podziału nieruchomości stanowi naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p, § 4 pkt 8 przywołanego wcześniej rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. oraz naruszenie art. 102 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 15 ust. 1 u.p.z.p. W konsekwencji skoro doszło do naruszenia zasad sporządzania planu, przez nieumieszczenie w planie obligatoryjnego elementu, zgodnie z art. 28 u.p.z.p. konieczne było stwierdzenie nieważności uchwały w całości.
Sąd nie podzielił natomiast drugiego z zarzutów zawartych w skardze dotyczących istotnego naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 u.p.z.p. a sprowadzającego się do nieobjęcia stawką procentową opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego (art. 36 ust. 4 u.p.z.p) wszystkich terenów objętych kwestionowaną uchwałą. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nieustalenie stawki procentowej z tytułu renty planistycznej dla terenów wskazanych w skardze, nie stanowi bowiem naruszenia zasad sporządzania planu. Z przedstawionej przez stronę przeciwną dokumentacji planistycznej wynika, że przedmiotowe tereny oznaczone na rysunku planu symbolem ZP (1) i KDW stanowiące działki nr 773 i 36/2 są własnością Gminy Niechlów. Nadto porównanie rysunku planu miejscowego z 2007 r. z rysunkiem planu stanowiącym załącznik do kwestionowanej uchwały wskazuje, że w przeważającej części przeznaczenie tych terenów jest zbieżne z dotychczasowym (ustalonym we wcześniej obowiązującym planie miejscowym - wówczas KDPJ oraz ZP). Przepis art. 15 ust.2 pkt 12 u.p.z.p. wiązać należy z art. 36 ust. 4 tej ustawy, według którego właściwy organ pobiera jednorazową opłatę określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości, jeżeli wzrost ten jest następstwem uchwalenia lub zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a właściciel nieruchomości (użytkownik wieczysty) dokona jej zbycia w określonym terminie. Opłata ta stanowi dochód gminy. Powyższe oznacza, że przedmiotową opłatę ustala się w przypadku zbycia nieruchomości (przy czym gmina nie pobiera tej opłaty od siebie) oraz gdy dochodzi do wzrostu wartości nieruchomości będącej następstwem uchwalenia lub zmiany planu miejscowego. Aprobując prezentowany wcześniej pogląd, że obowiązki określone w przepisie art. 15 ust. 2 u.p.z.p. nie mają charakteru bezwzględnie wiążącego i uzależnione są od okoliczności faktycznych uzasadniających zawarcie w planie ustaleń określonych w tym przepisie, należy zgodzić się ze stanowiskiem, że w sytuacji, gdy oczywistym jest, że w wyniku uchwalenia planu (lub jego zmiany) nie dojdzie do wzrostu wartości nieruchomości lub też gdy w stosunku do pewnych nieruchomości nie mogą zaistnieć przesłanki do wymiaru renty planistycznej, wówczas brak stawki procentowej z tytułu renty planistycznej dla takich terenów, nie stanowi o naruszeniu zasad sporządzania planu. Podkreślić jednak wypada, że sytuacja taka dotyczyć może wyłączne terenów co do których oczywisty i bezsporny już na etapie tworzenia planu jest brak podstaw do stosowania instytucji określonej w art. 36 ust. 4 u.p.z.p. Skoro zatem w niniejszej sprawie nie było kwestionowane, że tereny dla których w planie nie ustalono stawki z tytułu renty planistycznej stanowią własność Gminy, to wobec faktu, że w przypadku ich zbycia Gmina nie będzie sobie wymierzać tej omawianej opłaty, brak omawianej stawki nie stanowi w takim przypadku naruszenia zasad ustalenia planu. Stanowisko powyższe dodatkowo wspiera fakt, że w dotychczas obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z 2007 r. przeznaczenie tych terenów w znacznej większości było zbieżne z ich przeznaczeniem ustalonym w aktualnie obowiązującym planie.
Z przedstawionych wyżej względów, działając na podstawie art. 147 § 1, art. 152 oraz art. 200 u.p.p.s.a orzeczono jak w sentencji wyroku.