W piśmie procesowym z dnia 5 grudnia 2011 r. Wojewoda podtrzymał stanowisko prezentowane w skardze. Raz jeszcze podkreślił, że Rada nie wykazała okoliczności które w tej konkretnej sprawie uprawniłaby ją do odstąpienia od obowiązku ustalenia zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości i nie ustosunkowała się do kwestii braku potrzeby określenia tych zasad. Wojewoda nie zgodził się ze stanowiskiem, że skoro plan nie wyznacza obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów, to nie jest konieczne określenie parametrów nowych działek. Zauważył, że organ gminy w momencie sporządzania planu nie jest w stanie przewidzieć jakiego rodzaju tereny mogą być objęte procedurą scalania i podziału dlatego obowiązkowo powinien określić omawiane zasady. Organ nadzoru podtrzymał również zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy planistycznej. W jego ocenie, organ uchwalający plan nie posiada kompetencji do przesądzania z góry, że wartość nieruchomości nie wzrośnie. Podniósł, że w planie miejscowym określa się jedynie stawkę procentową na podstawie której ustala się opłatę o której mowa w art. 36 ust. 4 tej ustawy. Stwierdzenie zaś, czy będzie występować podstawa do jej pobrania następuje w odrębnym postępowaniu administracyjnym, po dokonaniu indywidualnej oceny stanu faktycznego w odniesieniu do każdej z działek. Nie można zatem utożsamiać wysokości stawki procentowej z wysokością opłaty z tytułu renty planistycznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 przywołanego aktu). W myśl art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej u.p.p.s.a. - zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Skarga wniesiona w niniejszej sprawie dotyczy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - a więc objęta jest zakresem pkt 5 § 2 art. 3 u.p.p.s.a.
Według przepisu art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80. poz. 717 z późn. zm - dalej zwanej u.p.z.p.) naruszenie zasad sporządzania planu, istotne naruszenie trybu sporządzania a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. W świetle przywołanej normy kontrola sądowa uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinna zatem koncentrować się głównie na sprawdzeniu czy nie zaistniała jedna ze wskazanych w nim przesłanek stwierdzenia nieważności uchwały. Ustawodawca wprowadził bowiem sankcję nieważności uchwały za określone w przywołanym przepisie naruszenia, przy czym w przypadku naruszenia zasad sporządzania planu skutek ten wywołuje każde naruszenie a nie tylko naruszenie kwalifikowane jako istotne.