Organ nadzoru stwierdził nadto, że kwestionowana uchwała nie zawiera postanowień ustalających stawkę procentową z tytułu renty planistycznej dla wszystkich terenów wyznaczonych w planie. Rada Gminy ustaliła bowiem stawki procentowe na podstawie których ustala się opłatę o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy planistycznej dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolem MU(1), UKk (1), UK (1) i RM (1). Nie określiła natomiast stawki dla terenu zieleni urządzonej oznaczonej na rysunku planu symbolem ZP(1) oraz dla terenu drogi wewnętrznej oznaczonej symbolem KDW. W ocenie organu nadzoru powyższe stanowi o istotnym naruszeniu art. 15 ust. 2 pkt 12. Natomiast fakt, że tereny dla których nie ustalono omawianej stawki procentowej są własnością gminy nie stanowi podstawy dla odstąpienia od obowiązku określenia obligatoryjnego elementu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jakim jest wysokość stawki procentowej z tytułu renty planistycznej. Przepisy ustawy planistycznej nie przyznają radzie gminy żadnych uprawnień do decydowania w stosunku do jakich gruntów opłata będzie pobierana a do jakich nie. To czy wskutek uchwalenia planu ulegnie zmianie wartość nieruchomości stwierdzi natomiast rzeczoznawca w operacie szacunkowym nieruchomości w toku postępowania administracyjnego prowadzonego na podstawie art. 36 ust. 4 ww. aktu.
W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie wskazując na jej niezasadność.
Podniesiono, że przepis art. 15 ust. 2 ustawy planistycznej nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego i musi być dostosowany do warunków faktycznych panujących na obszarze objętym planem. Plan musi zatem zawierać ustalenia o których mowa w art. 15 ust. 2 jeżeli w terenie powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Faktem jest, że nie wyjaśniono z jakich względów pominięto elementy które dla obszaru objętego planem były zbędne, ale zdaniem strony przeciwnej - nie może to przesądzać o nieważności uchwały.
Co do zarzutu braku w uchwale szczegółowych warunków zasad scalania i podziału nieruchomości wskazano, że zostały one w planie ustalone w zależności od potrzeb. I tak, dla terenu MU(1) ustalono zakaz podziału z wyłączeniem nowych działek pod obiekty infrastruktury technicznej i wydzielonych dróg wewnętrznych; dla terenu UKk i RM(1) ustalono minimalną wielkość działki budowlanej na 1500 m2; dla terenu ZP ustalono zakaz podziału nieruchomości; dla terenu UK(1) nie ustalono omawianych zasad w związku z brakiem takiej potrzeby. W ocenie strony przeciwnej skoro w planie nie wyznaczono obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości, nie jest też konieczne określenie parametrów o których mowa w § 4 pkt 8 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. Rada uważa bowiem, że określenie zasad i warunków scalania i podziału spełniających kryteria wskazanego rozporządzania, organ uchwałodawczy zamieszcza obowiązkowo tylko wówczas, gdy w planie wyznaczone zostały obszary o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy planistycznej. Za takim rozumieniem przepisu przemawia również przywołane w odpowiedzi na skargę orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Natomiast w kwestii braku stawki renty planistycznej dla niektórych terenów objętych planem Rada wskazała, że w tych przypadkach ustalenie stawki było zbędne, gdyż nie służyłoby to celowi o którym mowa w art. 36 ust. 4 ustawy planistycznej - a więc ustaleniu i pobraniu przez gminę od właściciela nieruchomości opłaty stanowiącej część zysku ze sprzedaży nieruchomości. Zdaniem Rady, wartość terenów dla których nie ustalono stawki z tytułu renty planistycznej nie wzrośnie w związku z uchwaleniem planu. Taki wzrost wartości nieruchomości nie dotyczy najczęściej nieruchomości położonych na terenach mających charakter publiczny (np. drogi, cmentarze) oraz na terenach których przeznaczenie w planie nie ulega zmianie. Natomiast obowiązek ustalenia stawki procentowej powstaje w stosunku do terenów co do których można przewidzieć, że na skutek zmiany lub uchwalenia planu ich wartość wzrośnie. Dla potwierdzenia powyższego stanowiska strona przeciwna zacytowała obszerne fragmenty orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2010 r. (II OSK 1430/10).